Τα μεγαρέων δάκρυα (τα ψεύτικα –στα Μέγαρα είχε άφθονα κρεμμύδια) ρέουν άφθονα από εκείνους που μέχρι πριν από λίγα χρόνια τάιζαν με σανό όλους όσοι σήμερα προσέθεσαν και μέλανα ζωμό στη διατροφή τους. Ενα δημοκρατικό μενού προφανώς δεν περιλαμβάνει ούτε σανό ούτε μέλανα ζωμό: συνεπώς περί ορέξεως –είτε με θέα την πάνω πλατεία είτε την κάτω– ουδείς λόγος. Διότι εάν αρχίσουμε να επιβάλλουμε στους άλλους τι θα… τρώνε, εν προκειμένω να σκέφτονται δημοκρατικά, τότε μεταφορικά και κυριολεκτικά θα πέσει πολύ… κλάμα.
Εμείς δεν τρώμε σανό, δεν τρέχουν τα σάλια μας για μέλανα ζωμό, δεν θέλουμε να ζούμε Σπαρτιάτικα, δεν πιστεύουμε ότι οι λύσεις είναι (μόνο) ελληνικές, δεν μας γοητεύουν οι Σταυροφορίες και η Νίκη, ούτε οι πλεύσεις στο όνομα της ελευθερίας. Οι φανατικοί και οι δογματικοί των άκρων, όσο απεχθείς και αποκρουστικές είναι οι ιδέες τους, εφόσον δεν εγκληματούν και δεν συνωμοτούν κατά της Δημοκρατίας, δεν πρέπει να ακυρωθεί η παρουσία τους.
Οι πράξεις ποινικοποιούνται και όχι οι ιδέες. Το χρέος της Δημοκρατίας είναι να τιμωρεί σκληρά τους δολοφόνους, είτε το κάνουν στο όνομα της κομμουνιστικής επανάστασης είτε στο όνομα του εθνικοσοσιαλισμού, έχει όμως την υποχρέωση να διασφαλίζει το πλαίσιο της αντιπαράθεσης των ιδεών. Σε κάθε περίπτωση, ο φιλελευθερισμός διδάσκει να είμαστε ρεαλιστές και προπαντός να μην ενισχύουμε με τους φόβους μας τις ακραίες ιδεολογίες.
