Σε μια αποστροφή μιας από τις δεκάδες συνεντεύξεις που δίνει αυτές τις ημέρες ο Νικόλας Φαραντούρης, δήλωσε ότι «σε αυτήν την ύστατη στιγμή, γιατί μιλάμε για ύστατες στιγμές, όταν τα ποσοστά του κόμματος κατρακυλούν, όταν στο συλλογικό υποσυνείδητο διαμορφώνεται μια αίσθηση καχεξίας, να το πω ευγενικά, όταν οι αντεγκλήσεις καλά κρατούν για τον σωστό ή τον λάθος λόγο, όταν η δημόσια εικόνα του κόμματος παραπέμπει σε μια προϊούσα φθορά χρειάζεται ανάταξη του ασθενούς. Μόνη έγνοια μου λοιπόν είναι αυτή η ανάταξη».
Η φράση μού θύμισε μοιραία τα λόγια ενός άλλου «μεγάλου πολιτικού ανδρός», τη διακυβέρνηση του οποίου η χώρα μας πλήρωσε επίσης ακριβά:«[...] ευρισκόμεθα ενώπιον ενός ασθενούς, τον όποιον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης και τον όποιον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως, υπάρχει περίπτωσις να τον οδηγήση εις τον θάνατον...»
