Οι όροι «κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα», «εξάλειψη της φτώχειας», «κοινωνική αλληλεγγύη», «δικαίωμα στην εργασία και προστασία του εργαζόμενου», «σεβασμός στη διαφορετικότητα», «δημόσια δωρεάν υγεία και εκπαίδευση» σφυρηλάτησαν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα την ιδεολογική επιγραφή της Αριστεράς.
Ετσι τουλάχιστον τη διάβασαν κάποιοι αγνοί ιδεολόγοι, αιώνιοι έφηβοι που έβλεπαν στον αριστερό τον αλληλέγγυο, τον αλτρουιστή, τον τίμιο και ειλικρινή. Οπως ήταν και δίδαξε μέχρι το τέλος της ζωής του, μακριά από τις αριστερές φωτεινές ρεκλάμες, ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ο πανεπιστημιακός που την Τρίτη έφυγε από τη ζωή στα 98 του χρόνια.
Ενας συνεπής διαλεκτικός φιλόσοφος, ένας… ξεροκέφαλος μαρξιστής, ένας επιστήμονας, αλλά και ένας καθολικός άνθρωπος. Στο βιβλίο του «Ενα φάντασμα πλανιέται», όπου ασχολείται με το ερώτημα της κατάρρευσης του σοσιαλισμού, αντλεί κανείς τις… πρώτες ύλες για να συνθέσει το παζλ των διαφορών ανάμεσα στην αριστερή ιδέα και την αριστερή ιδεοληψία, στην προπαγάνδα και την προκατάληψη που κυριάρχησε στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Στοχοποίηση αντιπάλων
Η ελληνική Αριστερά και οι αριστερίστικες αποχρώσεις της αποδείχτηκαν άριστοι μαθητές του βασικού μαθήματος των… εχθρών της Δημοκρατίας: της προπαγάνδας. Φαίνεται ότι εντρύφησαν με επιμέλεια στη ναζιστική ταινία «Ο θρίαμβος της θέλησης», της Λένι Ρίφενσταλ, η οποία δημιουργήθηκε για να ενθαρρύνει τον κόσμο να στηρίξει τον Αδόλφο Χίτλερ.
Οι εκφραστές της αριστεροσύνης οικειοποιήθηκαν την προπαγάνδα για τη διάδοση των πιστεύω και των σκοπών τους σε κάθε ιστορική περίοδο. Οικειοποιήθηκαν μεθόδους και τακτικές διαχωρισμών, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις τους. Χρησιμοποίησαν σκληρούς και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και εμπρηστικά συνθήματα ενάντια στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Από το διαχρονικό «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» μέχρι τα «δωσίλογοι», «ταγματασφαλίτες», «γερμανοτσολιάδες», «φασίστες» που κυριάρχησαν στις ημέρες της κυβερνώσας Αριστεράς. Κανένα ιστορικό βάρος δεν μούδιαζε τα χείλη, κι ας ήταν οι ναζί που αποκαλούσαν τους Εβραίους «αρουραίους» και το Ιράν τις ΗΠΑ «Μεγάλο Σατανά». Κι ας ήταν ο κόσμος που χωριζόταν και μάτωνε από έριδες και πολέμους και κοινωνίες που μαράζωναν από μίση και σκοταδισμούς. Στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη η Αριστερά βίωνε σε δική της διασκευή τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Τσίρκα.
Από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, η Αριστερά προσπάθησε να επιβάλει τις πολιτικές πεποιθήσεις της και, όταν αποφεύχθηκε το να γίνει η Ελλάδα ακόμη μία κουμμουνιστική βαλκανική χώρα, δημιούργησε τις δικές της εμμονές.
Και μετά άρχισαν οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις του αριστερού κινήματος μέχρι και το 1968 σε πρώτη φάση και σε δεύτερη –πιο αμφίρροπη φάση– το 1989. Οι παλιοί προδότες και πράκτορες της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας Ιντέλιτζενς Σέρβις έγιναν ρεβιζιονιστές και υπηρέτες του συστήματος.
Η Ελλάδα οδηγήθηκε σε οικονομικό αδιέξοδο κάτω από το βάρος του εκτεταμένου κρατισμού, των ευθέων παρεμβάσεων στις αγορές των κυβερνώντων και την Αριστερά να υπερθεματίζει πάντα σε παροχές και παραπάνω διεύρυνση του κράτους. Η Αριστερά στην Ελλάδα ηγεμονεύει με ποικίλους τρόπους και υπήρξε παράταξη εξουσίας επί δεκαετίες μέσω του ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπερτροφοδότησε το αριστερό κατεστημένο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστη κόμμα εξουσίας κυρίως λόγω έκτακτων συγκυριών.
Και τότε η προπαγάνδα με τις ιδεοληψίες… έστησαν χορό. Οχι μόνο με τα… νταούλια στις αγορές, αλλά και με την απαξίωση στο «κίνημα της γραβάτας». Μηχανικοί, δικηγόροι και γιατροί βρέθηκαν στους δρόμους για τα χαράτσια των εισφορών. Η εκπαιδευτική κοινότητα διχάστηκε όταν η αριστεία «χτυπήθηκε» στο όνομα της ισότητας. Μόνο που οι πολιτικές πράξεις της κυβερνώσας Αριστεράς ήταν δράσεις ισοπέδωσης και όχι ισότητας.
Ηταν πολλά τα ιστορικά στιγμιότυπα που η Αριστερά και οι αριστερίζουσες συνιστώσες της –είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση– πήγαν κόντρα σε ανθρώπινες αξίες που δήθεν υπερασπίζονταν. Κατασκευάζοντας θεωρίες για «το τέλος μιας εποχής» ή για τη «σύγκρουση των ιδεολογιών» ή…
«Πράσινα» άλογα
Ανάλγητες ιδεοληψίες που αντιστάθηκαν σε έργα υποδομής, σε δράσεις αναβάθμισης της καθημερινότητας του πολίτη, ακόμη και στην κατασκευή γηπέδων. Το «Νίκος Γκούμας» που το γκρέμισε το 2003 η τότε διοίκηση της ΑΕΚ πιστεύοντας πως μέσα στη γενικότερη ατμόσφαιρα των Ολυμπιακών Αγώνων θα αποπερατώνονταν και οι νέες εγκαταστάσεις, πέρασαν 19 ολόκληρα χρόνια για να προχωρήσει. Μέσα σε αυτά τα χρόνια «άνθισαν» οι γνωστές ιδεοληπτικές αιτιάσεις της Αριστεράς, με σύμβολο την οικολογική ανησυχία.
Αντίστοιχες αιτιάσεις διατυπώθηκαν και από «πολιτιστικούς συλλόγους» προσκείμενους στη ριζοσπαστική Αριστερά και για το γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό. Ανακάλυψαν πως κατοικούν εκεί σπάνια πουλιά τα οποία δεν θα μπορέσουν να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον και θα εξαφανιστούν.
Η περιοχή παρέμεινε υποβαθμισμένη για πολλά χρόνια, μια κατασκευαστική εταιρεία χρεοκόπησε, εκατοντάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους και μια επένδυση ματαιώθηκε. Κάπως έτσι μπλόκαρε και η επένδυση στο Ελληνικό, αφού η… αριστερή σκαπάνη ανακάλυψε αρχαιολογικό χώρο και δάσος στην περιοχή.
Στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή κυριαρχούν οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις. Και δεν είναι το προφανές η αιτία, δηλαδή η αξιοπιστία και ο ρεαλισμός. Είναι οι στρεβλώσεις, οι ιδεοληψίες και η στείρα προπαγάνδα της Αριστεράς που βύθισαν τις κοινωνίες σε απογοήτευση και χάος. Είναι η δυστοπία κόντρα στην «Ουτοπία» του δασκάλου μου στα φοιτητικά χρόνια Ευτύχη Μπιτσάκη.
