Η τοξική πολιτική και η σκανδαλολογία αποτελούν, όπως άλλωστε διαφαίνεται το τελευταίο διάστημα, το καταφύγιο της Αριστεράς και των δήθεν προοδευτικών κομμάτων που επιχειρούν –μάταια, όμως– να προσεγγίσουν το Κέντρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας και η Νέα Αριστερά καταφεύγουν στη γνωστή, παλαιά και ξεπερασμένη για την εποχή τακτική της σκανδαλολογίας και της ακατάσχετης παροχολογίας σε μια κοινωνία που αφενός δείχνει απογοητευμένη, αλλά από την άλλη είναι πλέον πολύ πιο απαιτητική στις προσδοκίες της.
Τα κόμματα του αποκαλούμενου «προοδευτικού τόξου» είναι έτοιμα να τινάξουν στον αέρα ό,τι στήθηκε όρθιο στην οικονομία. Προτείνουν δήθεν λύσεις, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από παροχολογία χωρίς αντίκρισμα, δίχως να μπουν στον κόπο να μελετήσουν τα όρια της δημοσιονομικής πολιτικής και τις αντοχές του προϋπολογισμού. Απλά υπόσχονται… απλόχερα ότι «λεφτά υπάρχουν», θυμίζοντας τη γνωστή φράση του Γιώργου Παπανδρέου, λίγους μήνες πριν μας ενημερώσει, με «κορνίζα» το Καστελόριζο και με τεθλιμμένο ύφος, για την είσοδο της χώρας στα μνημόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις έχουν δείξει ουκ ολίγες φορές το πραγματικό πρόσωπό τους σε μια σειρά θεμάτων. Βάζουν το μικροπολιτικό συμφέρον τους πάνω από το εθνικό. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έδεσαν για χρόνια τη χώρα χειροπόδαρα με βαρύτατες μνημονιακές υποχρεώσεις και υποθήκευσαν τη δημόσια περιουσία για 100 χρόνια. Και τώρα, με την ανευθυνότητά τους, δρομολογούν νέα αδιέξοδα για τη χώρα, έχοντας δήθεν τη μαγική συνταγή μιας κάλπικης παροχολογίας και χρησιμοποιώντας μόνο τη σκανδαλολογία για να αναδείξουν τα λάθη της κυβέρνησης.
Μόνο που με αυτή την πολιτική φανερώνουν την πολιτική γύμνια τους, την έλλειψη στρατηγικής, θέσεων και κυβερνητικού προγράμματος. Με τις δημοσκοπήσεις ταυτόχρονα να δείχνουν πλέον ολοφάνερα ότι ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται και ότι ο μέσος ψηφοφόρος αναζητά την αλήθεια, τις ρεαλιστικές λύσεις και την πολιτική σταθερότητα.
Μπορεί να αντιληφθεί ότι τους νέους κινδύνους μπορεί να τους αντιμετωπίσει μόνο μια ισχυρή πλειοψηφία των δυνάμεων της ευθύνης, της πολιτικής αλλαγής και των μεταρρυθμίσεων, η οποία θα επιβάλει την πολιτική σταθερότητα. Γι’ αυτό οι επόμενες εκλογές θα είναι τελικά μια σύγκρουση δύο κόσμων: του κόσμου της αλήθειας, της ρεαλιστικής ελπίδας, της υπευθυνότητας, απέναντι στις δυνάμεις του ψέματος, της δημαγωγίας, της οπισθοδρόμησης. Ουδετερότητα σε αυτήν την τελική μάχη δεν μπορεί να υπάρξει.
Στον ΣΥΡΙΖΑ παριστάνουν ότι εκπροσωπούν τους αδύναμους. Στην τετραετία του Τσίπρα, ωστόσο, η φτώχεια εξαπλώθηκε, οι μισθοί μειώθηκαν, οι εργασιακές σχέσεις επιδεινώθηκαν, η υπερφορολόγηση διέλυσε τη μεσαία τάξη. Παρίσταναν ότι θα έδιναν ελπίδα στους νέους. Στην τετραετία του Αλέξη Τσίπρα έγιναν μετανάστες ακόμα περισσότεροι, ενώ όσοι έμειναν στη χώρα ζούσαν με το χαρτζιλίκι του παππού. Θα στήριζε τους συνταξιούχους ο κ. Τσίπρας, αλλά τους έκοψε το ΕΚΑΣ. Επί των ημερών του επιβλήθηκαν capital controls και η Ελλάδα απειλήθηκε με χρεοκοπία. Διοργάνωσε δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου αντέστρεψε και οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές και στο τρίτο μνημόνιο, το σκληρότερο όλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από ακραίες και αντικρουόμενες απόψεις, ενώ στο εσωτερικό του βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαρκής διαμάχη των αντίθετων πλευρών. Θέλησαν να γίνουν «κληρονόμοι» του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς, αλλά τελικά αυτό τους το διέλυσαν το Μάτι και η Μόρια με την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής και το αποτελείωσαν τα δικά τους σκάνδαλα: η ΔΕΠΑ, το Θριάσιο, το αεροδρόμιο, τα βλήματα στη Σαουδική Αραβία, η διαπλοκή με κάθε λογής επιχειρηματικό συμφέρον. Καταγγέλλουν μια δήθεν «ακροδεξιά» στροφή της ΝΔ, αλλά ξεχνάνε ότι συνεργάστηκαν αρμονικά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Έτσι, για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους…
