Το σχέδιο που κατέθεσε ο πρόεδρος Τραμπ είναι προβληματικό όχι μόνο για τις εδαφικές παραχωρήσεις στον Πούτιν που προβλέπει, αλλά πρωτίστως γιατί σχεδόν τιμωρεί την Ουκρανία που αμύνεται υπερασπιζόμενη τα εδάφη της με τις στρατιωτικές δυνάμεις που διαθέτει. Τι άλλο να υποθέσει κανείς όταν τίθεται ως όρος η μείωση κατά το ήμισυ του ουκρανικού στρατού;
Το ζήτημα δεν είναι στρατιωτικό, είναι καθαρά πολιτικό. Κατά τον πρόεδρο των ΗΠΑ, οι Ουκρανοί θα πρέπει να εμπιστευτούν την ασφάλειά τους όχι στο ΝΑΤΟ, αλλά σε διμερείς συμφωνίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τους εκπροσώπους τους. Και μόνο η αποδοχή αυτού του όρου συνιστά παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας· ισοδυναμεί με το να βασίζεται κανείς –με όλον τον οφειλόμενο σεβασμό– στην εμπορική αξία ενός τρύπιου δολαρίου.
Σε όλη την ιστορία, οι χώρες που η διεθνής κοινότητα έχει υποβάλει σε κανόνες που θέτουν τον στρατό τους υπό την εποπτεία και τον έλεγχό της ήταν εκείνες που έχασαν τον πόλεμο και, πάνω απ’ όλα, εκείνες που τον προκάλεσαν: η Γερμανία και στους δύο παγκόσμιους πολέμους και η Ιαπωνία το 1945. Η υποβολή της Ουκρανίας σε μια τέτοια μεταχείριση σημαίνει να τη στιγματίζουμε ως την ηττημένη χώρα –κάτι που δεν ισχύει– και πάνω απ’ όλα να τη θεωρούμε επιτιθέμενη: στην πραγματικότητα, πιστοποιεί δύο μεγάλα ψέματα.
Αμφισβητεί ακόμη και μια ιστορική αλήθεια που είναι προφανής σε όσους δεν έχουν ασπαστεί τον πουτινισμό: ότι η επιτιθέμενη χώρα που ξεκίνησε τη σύγκρουση ήταν η Ρωσία. Κάτι που αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί στην ειρήνη, αλλά αποδυναμώνει ένα κυρίαρχο κράτος, αφήνοντάς το μακροπρόθεσμα στο έλεος του ισχυρότερου. Απερίφραστα, πρόκειται για προσβολή σε όσους έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για την ελευθερία τους και ύβρις σε όσους εξακολουθούν να πιστεύουν στη δημοκρατία.
Κι αυτό εμείς στην Ελλάδα οφείλουμε να το αποδοκιμάσουμε –ακόμα κι αν αυτό προκαλεί εκνευρισμό στην κυρία Ζαχάροβα– όχι μόνο για τους προαναφερόμενους λόγους, αλλά γιατί συνεχίζεται η κατοχή της Κύπρου μετά την εισβολή του «Αττίλα».
Προφανώς οι φιλορωσικές δηλώσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης (το ΚΚΕ είναι εκτός συναγωνισμού), όπως του αρχηγού της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκου Βελόπουλου, αλλά και εκείνου της Νέας Αριστεράς, Αλέξη Χαρίτση, επιβεβαιώνουν ότι πέραν των ορίτζιναλ πουτινιστών υπάρχουν και όσοι κρύβουν τη «συμπάθειά» τους προς τον εισβολέα προβάλλοντας τα… «προοδευτικά» τους διαπιστευτήρια.
