Ελλείψει πολιτικής πρότασης και ρεαλιστικού σχεδίου για τη χώρα, κάποια κόμματα και πολιτικοί των άκρων επικαλούνται την «οργισμένη» κοινωνία για να καλύψουν αφενός την ανεπάρκειά τους και αφετέρου για να τσιμπήσουν ψηφαλάκια ώστε να έχουν λόγο ύπαρξης.
Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών δείχνουν να έχουν στο μυαλό τους, να γοητεύονται με το «πείραμα» Τσίπρα (με την «Πρώτη φορά Αριστερά») που καβάλησε το 2015 το κύμα της «οργισμένης» κοινωνίας, λόγω μνημονίων, και έγινε κυβέρνηση. Θυμίζουμε ότι σημαντικό ρόλο στο να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας έπαιξε και η επιλογή του να «αγκαλιάσει» την πάνω και την κάτω «πλατεία» και όλες τις απίθανες θεωρίες συνωμοσίας, ψεκασμένες στις περισσότερες περιπτώσεις.
Τα αποτελέσματα, όπως όλοι μας γνωρίζουμε και βιώσαμε, καταστροφικά για τη χώρα και τους πολίτες. Μνημόνια 100 δισ., εξαΰλωση συντάξεων και μισθών, «εκτέλεση» της μεσαίας τάξης, ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης, αναξιοκρατία, φαυλότητα και το κερασάκι στην τούρτα η περιλάλητη «Συμφωνία των Πρεσπών», για την οποία παρεμπιπτόντως στενός συνεργάτης του Τσίπρα έλεγε –στα σοβαρά– ότι μαζί με τον Ζάεφ θα έπαιρναν το Νόμπελ Ειρήνης.
Βουρ… στα βράχια
Ωστόσο, δέκα χρόνια μετά, το πάθημα για κάποιους φαίνεται πως δεν έγινε μάθημα. Λησμονώντας την καταστροφική περίοδο της «Αριστεράς και της προόδου», εξακολουθούν να καταπίνουν αμάσητες χυδαίες προπαγάνδες και ψεκασμένες θεωρίες, ενώ την ίδια ώρα «επιβραβεύουν» τυχάρπαστους πολιτικάντηδες που τάζουν λαγούς με πετραχήλια και ταυτόχρονα σπέρνουν και το μικρόβιο του διχασμού στο σώμα της κοινωνίας.
Από την άλλη, έχουμε τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα λαϊκιστές, οι οποίοι με αφορμή (ντράπηκε και η ντροπή για αυτή τους την επιλογή και εργαλειοποίηση) την εθνική τραγωδία των Τεμπών εκμεταλλεύονται, για ίδιον μικροκομματικό όφελος, με χυδαίο τρόπο το συναίσθημα των ανθρώπων που συμπάσχουν με το δράμα των συγγενών που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Λαϊκιστές της συμφοράς που δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να κεφαλαιοποιήσουν τον τοξικό τους λόγο. Που δεν διστάζουν να φορέσουν τον μανδύα του Λαβρέντι Μπέρια, να το παίζουν «Γενικοί Εισαγγελείς» όπως ο Αντρέι Βισίνσκι, να ονειρεύονται λαϊκά δικαστήρια και «Δίκες Μόσχας».
Για την ιστορία, ο Αντρέι Βισίνσκι, Γενικός Εισαγγελέας του σταλινικού καθεστώτος, υλοποίησε με «μεγάλη επιτυχία» ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας. Στις «Δίκες της Μόσχας» (1936-1938), που είχε –ελέω Στάλιν και Μπέρια– το γενικό κουμάντο, ο στόχος του ήταν η καταδίκη με συνοπτικές διαδικασίες όσων διαφωνούσαν με τον «πατερούλη» της Σοβιετικής Ένωσης, οι εκτελέσεις και ο εξοστρακισμός των «ενόχων» στα γκουλάγκ.
Σύμφωνα με ορισμένα ιστορικά κείμενα, αυτός ο Βισίνσκι ουδόλως νοιαζόταν για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Μάλιστα, στις περιβόητες δίκες των μεγάλων εκκαθαρίσεων, όταν απευθυνόταν στα θύματα του σταλινικού καθεστώτος, τους έλεγε με χυδαίο κυνισμό: «Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά η ομολογία σου ότι είσαι προδότης».
Τοξικοί ιεροεξεταστές
Στα καθ’ ημάς, τώρα. Τι θέλουν οι εκφραστές της τοξικότητας, της εχθροπάθειας, του μίσους και του διχασμού; Να ρίξουν στην πυρά τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Με την κάπα του ιεροεξεταστή και «πατώντας» πάνω στην τραγωδία των Τεμπών, επιχειρούν λυσσωδώς να εξοντώσουν, αυθωρεί και παραχρήμα, τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του, διότι, σύμφωνα με τη νοσηρή θεωρία τους, την οποία παρεμπιπτόντως σπέρνουν με επαγγελματικό ζήλο στις «θυμωμένες πλατείες», αυτοί «σχεδίασαν» και «δολοφόνησαν» 57 ανθρώπους και όχι ο μοιραίος σταθμάρχης –που είναι το σωστό και αληθές– και οι παθογένειες του κράτους.
Ποδοπατώντας με μανία κάθε έννοια δικαίου –που δήθεν κόπτονται τρομάρα τους– και τσαλαπατώντας το τεκμήριο της αθωότητας, «ασκούν» καθημερινά διώξεις (εννοείται κακουργηματικού χαρακτήρα), «αγορεύουν» επί των ποινών, ενώ στο τέλος της ημέρας βγάζουν και τα ισόβια για τους «ενόχους» που προηγουμένως οι ίδιοι έχουν κατασκευάσει.
Λεπτομέρεια: το ότι οι «κατηγορούμενοι» είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι για κάποιους (γνωστούς και μοχθηρούς) διαπλεκόμενους, μάλλον τυχαίο θα είναι.
Κλείνοντας, αξίζει να σημειώσουμε ότι στον προπαγανδιστικό αγώνα που δίνουν τα τοξικά άκρα, αλλά και οι αρουραίοι του διαδικτύου, ενίοτε συνδράμουν (εν αγνοία, θέλουμε να πιστεύουμε, πολιτικών δυνάμεων) και εκατοντάδες χιλιάδες bots.
Από τη Μόσχα με αγάπη.
