Και, ξαφνικά, βγήκε λευκός καπνός στην ανεύρεση μεσσία στην κεντροαριστερά. Από τα βάθη του πολιτικού Άδη αναδύεται και πάλι ο Αλέξης ο Τσίπρας ο Αναστημένος. Εκεί που είχε αποσυρθεί για να «αναστοχαστεί», να γράψει, να διαβάσει, να ωριμάσει (ή τουλάχιστον να ξεκουραστεί από τα memes), τώρα επιστρέφει. Και όπως κάθε σωτήρας που σέβεται τον εαυτό του, δεν επιστρέφει απλώς – επανέρχεται για να «ενώσει», να «ανανεώσει» και, κυρίως, να μας ξανασώσει.
Το νέο κόμμα, λένε, θα έχει κάτι από νεότητα, κάτι από καινούργιο και πολύ από «όραμα». Οι παλιοί σύντροφοι κοιτάζονται δύσπιστα: άλλοι σταυροκοπιούνται, άλλοι ψάχνουν τα κουμπιά της εξόδου. Το ΠΑΣΟΚ ιδρώνει, η Πλεύση αγχώνεται, και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να θυμηθεί αν έμεινε κανείς να χειροκροτήσει.
Στις δημοσκοπήσεις, οι πολίτες διχάζονται: κάποιοι λίγοι νοσταλγούν τα χρόνια της ελπίδας, κάποιοι περισσότεροι νοσταλγούν απλώς την ησυχία τους. Αλλά ο Αλέξης δείχνει να μην πτοείται. Με το γνωστό του χαμόγελο –εκείνο το μείγμα αφέλειας και βεβαιότητας– δηλώνει έτοιμος «να ξαναχτίσει την προοδευτική παράταξη».
Ίσως τελικά η Ελλάδα να είναι ο μόνος τόπος όπου οι επιστροφές μοιάζουν πάντα με sequel που κανείς δεν ζήτησε, αλλά όλοι θα δουν – έτσι, από περιέργεια.
