Η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης προκαλεί εύλογα ερωτήματα, κυρίως όμως επαναφέρει το γνωστό «άγιο είχαμε» τόσο το 2019 όσο και το 2023 που οι πολίτες κατάλαβαν ότι απέναντί τους βρίσκονται πρόσωπα και πολιτικοί που αν αναλάβουν την τύχη της χώρας ουδείς γνωρίζει τι θα ξημερώσει.
Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, δυστυχώς δεν είναι. Είτε πρόκειται για τα Ελληνοτουρκικά, είτε για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, είτε ειδικά για τις σχέσεις με την ΕΕ οι αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης τρομάζουν. Από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕ και από την Ελληνική Λύση μέχρι κάποιους πολιτικούς που ονειρεύονται την επιστροφή τους στα πολιτικά δρώμενα τα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες είναι ενδεικτικά.
Αρχής γενομένης από το πρόγραμμα Safe μέχρι το ιδιοκτησιακό της Μονής του Σινά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης επέλεξαν το γνωστό τροπάριο περί δήθεν ανίκανης κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Βελόπουλος μάλιστα το τερμάτισε δηλώνοντας πως αν γίνει πρωθυπουργός –αυτοδύναμος φυσικά, μην ξεχνιόμαστε– θα πάρει και την… Πόλη, όχι απλά το μοναστήρι του Σινά.
Όσο για τη… σοβαρή αντιπολίτευση που ακούει στο όνομα ΠΑΣΟΚ με πρόεδρο τον Νίκο Ανδρουλάκη, ας μην το συζητάμε. Σήκωσε τη ρομφαία και χτύπησε το… πόδι του. Εμφανίστηκε να κατακεραυνώνει τον πρωθυπουργό διότι μάλλον αυτός δεν θα είχε επιτρέψει να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν θα άκουγε τον πρόεδρο της Αιγύπτου και τα όσα είπε επισήμως κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα.
Παράλληλα, δεν θα επέτρεπε στον δικαστή να πάρει αυτήν την απόφαση. Μπορεί να έκανε και καμιά εκστρατεία προς την Αίγυπτο στα βήματα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων –στην Πόλη, είπαμε, θα πάει άλλος όταν αναλάβει πρωθυπουργός– και θα διέσωζε την ιερά Μονή.
Και αυτό αφού θα είχε βάλει φρένο στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας και θα είχε αποτρέψει κάθε ενδεχόμενο συνεργασιών εταιρειών της Ευρώπης με τουρκικές εταιρείες ώστε να αποφευχθεί κάθε πιθανότητα.
Όσο για την Αριστερά, τα πράγματα είναι γνωστά. Μη βρει ευκαιρία, λύνει τα προβλήματα αφού έχει διασύρει τη χώρα στο εξωτερικό με κάθε ευκαιρία και για κάθε λόγο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έκανε τα πάντα για να περικοπούν κονδύλια προς την Ελλάδα θέτοντας διαρκώς θέμα κράτους Δικαίου και ζητώντας να εφαρμοστούν ποινές όπως αυτές στην Ουγγαρία του Όρμπαν.
Και τα υπόλοιπα κόμματα εν πήγαν πίσω, ορμώμενα ενδεχομένως από την εξωτερική πολιτική που χαράσσουν –και αυτά– στο Παλαιστινιακό και τις σχέσεις με το Ισραήλ, θέμα στο οποίο δεν υπολείπονται τα κόμματα που δηλώνουν κόμματα εξουσίας.
Αν δει κάποιος την τακτική των τελευταίων ετών από την πλευρά της αντιπολίτευσης και κάνει μια απλή σύγκριση με την εξωτερική πολιτική που εφαρμόζεται με σύνεση και κυρίως με βάση τα ελληνικά συμφέροντα, δύσκολα δεν θα αναφωνήσει και πάλι ότι «άγιο είχαμε».
