Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα περισσεύουν η υποκρισία, η εχθροπάθεια και τα κόμπλεξ. Σε όλους τους χώρους και σε όλα τα επίπεδα. Στη χώρα όπου η ασυδοσία, η αδικία και η συκοφαντία είναι παράσημα στα πουκάμισα της διαπλοκής, δεν ξενίζει κανέναν το γεγονός ότι οι διαπλεκόμενοι επιδιώκουν, δεκαετίες τώρα, να διαφεντεύουν τις τύχες του λαού και της χώρας μαζί.
Απλώς έχουν... ατυχήσει, διότι στη χώρα αυτήν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχουν οι πολίτες. Οι πολίτες με την ψήφο τους επιλέγουν ποιος θα τους κυβερνήσει και ουχί οι διαπλεκόμενοι. Ωστόσο, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα: ας κάνουν κόμμα και ας ζητήσουν την ψήφο του λαού. Μέχρι τότε η μόνη ψήφος που θα έχουν είναι των «υπαλλήλων» τους και κάτι κάφρων που συχνάζουν σε καφενέδες και σε οργανωμένες θύρες οπαδών.
Στη χώρα όπου εύκαμπτοι και ασπόνδυλοι κονδυλοφόροι λειτουργούν σαν παρκετέζες και σφουγγαρίστρες της εν Ελλάδι διαπλοκής, δεν πρέπει να ξενίζει κανέναν ούτε η χολή που ξερνούν για τους «στόχους» που τους έχουν παραγγείλει τα «αφεντικά» τους ούτε για το κόμπλεξ που ξεχειλίζει από τα «γραπτά» τους.
Στη χώρα που κάτι φαιδροί πρακτορίσκοι και trolls –ανώνυμα και επώνυμα– ζουν και αναπνέουν για να δείξουν και να αποδείξουν στα εκάστοτε αφεντικά τους ότι μπορούν αδιστάκτως να αμαυρώνουν υπολήψεις και με άνεση να δολοφονούν χαρακτήρες, δεν πρέπει να ξενίζει κανέναν ότι αυτό το... μαντρί αυτό το τυρί βγάζει. Τους μόνους που θα έπρεπε να απασχολούν όλες αυτές οι καρκινικές και ενδεχομένως ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές είναι οι εισαγγελείς. Αυτοί μόνο μπορούν να βάλουν και να επιβάλλουν την τάξη και τους δημοκρατικούς κανόνες στη χώρα. Εξάλλου, αν δεν κάνουμε λάθος, είναι υποχρέωσή τους.
Επιθέσεις συμφερόντων
«Αν ένας γάιδαρος σε κλοτσήσει, δεν έχει νόημα να τον κλοτσήσεις κι εσύ». Η φράση αποδίδεται στον Σωκράτη, αλλά κατά την ταπεινότητά μας ταιριάζει –δημοσιογραφική αδεία– γάντι στην περίπτωση του Γρηγόρη Δημητριάδη. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ο πρώην γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού θα κάθεται να περιμένει την επόμενη κλοτσιά του γαϊδάρου.
Ο Γρηγόρης Δημητριάδης έχει γίνει τα τελευταία δυόμισι χρόνια ο αγαπημένος στόχος ποικιλώνυμων συμφερόντων. Επιχειρηματικά και αθλητικά (!) συμφέροντα τον στοχοποιούν, ακόμη και για τον ήλιο που ανατέλλει. Εδώ και δυόμισι χρόνια δέχεται από συγκεκριμένα κέντρα ανηλεείς και αναίτιες επιθέσεις· το μόνο που δεν του έχουν χρεώσει ακόμη είναι τίποτα σφαλτσοσφυρίγματα σε κάναν αγώνα χόκεϊ επί πάγου.
Ο ίδιος πάντως έχει επιλέξει να μην απαντά στις συκοφαντικές επιθέσεις που δέχεται, κάθε πρωία και εσπέρα, με δηλώσεις και συνεντεύξεις, αλλά να καταφεύγει εκεί όπου οι πολίτες πρέπει και μπορούν να βρουν το δίκιο τους και να προστατέψουν την τιμή και την υπόληψή τους: στην ελληνική Δικαιοσύνη. Εστω κι αν ούτε αυτό το δικαίωμα του το «αναγνωρίζουν» κάποιοι «δούλοι» και οι «αφεντάδες» τους. Λογικό... Οταν νομίζουν πως είναι –εν έτει 2024– οι Ελληνες Βοναπάρτηδες, τότε δεν τους περνάει από το μυαλό ούτε ότι οι αξιοπρεπείς άνθρωποι αντιδρούν δυναμικά και με προσήκοντα τρόπο, ούτε... θυμούνται τι έπαθε ο Ναπολέων στο Βατερλό.
Σε κάθε περίπτωση, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του Γρηγόρη Δημητριάδη και του κάθε πολίτη που ζει σ’ αυτήν τη χώρα, όταν νιώθει ότι θίγεται, να καταφεύγει στη Δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του. A priori οι δικαστές δεν θα του το δώσουν το δίκιο που γυρεύει, αλλά ούτε και a priori θα κριθεί «ένοχος» επειδή αυτό κρώζουν κάποια «αφεντικά» μαζί με τα μεγάφωνά τους. Στοιχειώδες, Γουότσον, και πάμε παρακάτω...
