Παπανδρέου (ο) 1. αυτός ο οποίος αδικείται για κοινωνικούς λόγους, κατατρεγμένος, καταφρονημένος, «η ιστορία της οικογένειας του Αντρέα είναι η ιστορία μιας οικογένειας παπανδρέου, της οποίας τα μέλη τελικά κατάφεραν μετά από πολλά βάσανα να φτιάξουν τη ζωή τους», 2. Αυτός που υφίσταται κοινωνικό αποκλεισμό, «δυστυχώς το επώνυμο που είναι Καραμανλής κι αυτό τον έχει κάνει έναν παπανδρέου που δεν μπορεί να βρει στον ήλιο μοίρα».
Αχ βρε κόσμε γυάλινε...
«Ειμαστε από τις οικογένειες που έχουν χτυπηθεί πάρα πολύ», είπε με παράπονο ο πρώην πρωθυπουργός, γιος και εγγονός πρωθυπουργών, Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, αναφερόμενος στην καζούρα που προκάλεσε η ένταξη του γιου του (γιου, εγγονού και δισέγγονου πρωθυπουργών) στο ΔΣ του Εθνικού Κήπου. Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαίωσε ότι μπορεί στην πολιτική να μην τα καταφέρνει καλά, αλλά από χιούμορ σκίζει, κάτι που μάλλον χαρακτηρίζει όλο το ΠΑΣΟΚ, αφού ο εκπρόσωπος του Κινήματος, σύντροφος Γλαβίνας απεφάνθη ότι «όποιος έχει ένα (γνωστό) όνομα ουσιαστικά είναι αποκλεισμένος από την επαγγελματική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας». Δυστυχώς δεν απογείωσε το ωραίο χωρατό του προσθέτοντας «και γι’ αυτό όσοι π.χ. έχουν το επώνυμο “Καραμανλής» σπεύδουν στα ληξιαρχεία να το αλλάξουν, μπας και αποκτήσουν στον ήλιο μοίρα».
Επιφυλάξεις
Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν είναι προς όφελος του Παπανδρέου του νεότερου ότι διαφημίζεται ως «αμισθί» η εργασία του. Θέλω να πω πως οι άνθρωποι είναι κάπως επιφυλακτικοί απέναντι στο «αφιλοκερδώς» επειδή ξέρουν ότι α) οι ικανοί επαγγελματίες θέλουν να πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους και β) η αμοιβή δημιουργεί υποχρέωση ενώ το «αφιλοκερδως» την αναιρεί.
Η σιωπή ίσως κάτι να κρύβει
Χάρη στη σύλληψη των συμπολιτών, που φέρονται να εμπλέκονται σε διάφορες υποθέσεις τρομοκρατίας, έμαθα το «δικαίωμα της σιωπής», το οποίο επικαλέστηκε ένας από τους συλληφθέντες. Κι ενώ μου φαίνεται λογικό το να μην υποχρεώνεται με τη βία να μιλήσει κάποιος που δεν θέλει, πιστεύω ότι εξίσου λογικό είναι η απροθυμία κάποιου να μιλήσει να θεωρείται επιβαρυντική.
Πρότυπα
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της παραφροσύνης της εποχής από τα παχύσαρκα μοντέλα (όχι τα μπαμπάτσικα, ούτε εκείνα με κανονικά σώματα). Της παραφροσύνης δηλαδή του να ξεκινάς από την ορθή διαπίστωση ότι δεν είναι σωστό να κοροϊδεύουμε ή να επιτιθέμεθα σε έναν ασθενή για την ασθένειά του και να καταλήγεις στη μετατροπή της ασθένειας σε πρότυπο.
