Εδώ και σαράντα χρόνια, μετά τη διάλυση της Ένωσης Κέντρου και την επέλαση του Ανδρέα Παπανδρέου, πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν για την πλειοψηφία των αστέγων κεντρώων ψηφοφόρων. Μιας μεγάλης κατηγορίας πολιτών που έχουν κεντρώα ιδεολογία, οι οποίοι με την επιλογή που θα κάνουν στην κάλπη προσδιορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον νικητή των εκλογών.
Το παιχνίδι που παίζεται κάθε φορά στις εκλογές γύρω από αυτό το θέμα είναι πρωτίστως επικοινωνιακό και προσωπικό και ελάχιστα πολιτικό. Τις περισσότερες φορές παίζεται από πολιτικά πρόσωπα που για κάποιο λόγο βρέθηκαν εκτός κομματικής στέγης, γιατί κατέστρεψαν με όσα υποστήριζαν τον τόπο και το κόμμα τους.
Μετά την παταγώδη αποτυχία τους και απειλούμενοι με εξαφάνιση, πολιτικοί λανσάρουν τον μύθο των κεντρώων, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να «τρυπώσουν» στο κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, προκειμένου να πάρουν κάποια κυβερνητική θέση.
Ο εθισμός τους με την εξουσία είναι σε τέτοιο βαθμό που δεν τους ενδιαφέρει αν θα καθίσουν στο τραπέζι που κάποτε έφτυναν! Τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια αποδεικνύουν πόσο ακριβής και συνάμα αληθινή είναι η παραπάνω διαπίστωση.
Συμπέρασμα: Ιδεολογικά πλέον δεν υφίσταται κεντρώος χώρος. Δεν υπάρχει. Μπορεί να υπήρχε για άλλους λόγους προδιδακτορικά, για αυτό και υπήρξε στη χώρα μεγάλο κόμμα που κέρδισε εκλογές. Σήμερα αυτοί οι λόγοι δεν υφίστανται.
Ο πολίτης που δηλώνει σήμερα κεντρώος μπορεί να είναι δεξιός, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος, μπορεί να είναι και αριστερός. Μπορεί να είναι κάθε ιδεολογικής αφετηρίας και ταυτότητας γιατί το Κέντρο έχει να κάνει με τη συμπεριφορά, με τη στάση καθενός.
Κεντρώος είναι ο πολίτης και ο πολιτικός που συνδιαλέγεται και πολιτεύεται με μέτρο. Σέβεται την αντίθετη άποψη και όσους την εκφράζουν, βάζει όρια και κανόνες στην αντιπαράθεση. Τα χαρακτηριστικά αυτά συνθέτουν το λεγόμενο κεντρώο ακροατήριο.
Μιλάμε φυσικά περισσότερο για τους πολίτες και όχι για εκείνους τους πολιτικούς που τις περισσότερες φορές μάς σερβίρουν τον μύθο των κεντρώων για να βρουν μια θέση στον ήλιο. Το παιχνίδι τους είναι προσωπικό και δεν έχει να κάνει με κόμματα και ιδεολογίες. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, τις περισσότερες φορές αφορά μόνον τους επαγγελματίες της πολιτικής.
