Συγγνώμη, αλλά τι ακριβώς περίμεναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Να προτείνει ο Μητσοτάκης έναν άνθρωπο της κεντροαριστεράς για το ανώτατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν ήδη στη δεξαμενή της κεντροδεξιάς υπήρχε ένας πολιτικός που έχει υπερψηφιστεί σχεδόν από όλες τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις για το αξίωμα του προέδρου της Βουλής, και όταν τα υπόλοιπα ονόματα που είχαν διαρρεύσει από τα άλλα κόμματα είχαν βρει ήδη τοίχο μη αποδοχής από την κοινωνία;
Η ανακοίνωση του ονόματος του κυρίου Τασούλα πάντως σκόρπισε χαμόγελα όχι μόνο στη δεξιά πολυκατοικία, αλλά και σε έναν ευρύτερο κοινωνικό χώρο, καθώς ο ίδιος, εξαιτίας της νηφαλιότητας και της έλλειψης τοξικότητας που τον διακρίνει, είναι αρκετά αγαπητός σχεδόν σε όλα τα στρώματα, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.
Οι δεξιές καταβολές του, που αυτομάτως τον κατατάσουν στον γνήσιο πατριωτικό χώρο, αποτελούν μαξιλάρι ανακούφισης σε μια γειτονιά που διεξάγονται ήδη δύο πόλεμοι και που τα θέματα εθνικής κυριαρχίας βάλλονται κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες.
Όσο για τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, αυτές έρχονται να επιβεβαιώσουν πως τα κόμματα που την αποτελούν στερούνται πολιτικής ωριμότητας και αρκούνται στην παραγωγή στείρας κριτικής, με αποκορύφωμα το ΠΑΣΟΚ που σε κάθε σοβαρό θέμα μετατρέπεται σε ΣΥΡΙΖΑ με γραβάτα.
Βέβαια, στα αρνητικά της επιλογής Μητσοτάκη οφείλουμε να αναφέρουμε πως θα μας λείψουν οι επικές ατάκες του κυρίου Τασούλα, όπως το ότι η κυρία Κωνσταντοπούλου σε μία συνεδρίαση μιλάει τελευταία, όπως τελευταία την εξέλεξε ο σοφός ελληνικός λαός, καθώς και άλλες που άφησαν εποχή στις συνεδριάσεις στις οποίες προήδρευε.
