Η αντιπολίτευση, συχνά ελλείψει σοβαρού εναλλακτικού πολιτικού λόγου, προσπαθεί με όσα μέσα διαθέτει να πείσει τους Έλληνες ότι ζουν σε ένα μονοπρόσωπο ανελεύθερο και τριτοκοσμικό καθεστώς. Με μόνιμη επωδό την «κατάρρευση του κράτους δικαίου», η κατάσταση αυτή περιγράφεται ως «χούντα Μητσοτάκη».
Το κύριο πρόβλημα στην όλη θεώρηση (η οποία, σημειωτέον, παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον από κοινωνικοπολιτική και ψυχοπαθολογική σκοπιά) είναι ότι η Αριστερά δεν πιστεύει στην ανεξαρτησία των εξουσιών, τις οποίες πασχίζει να θέσει υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του «Λαού» (βλ. π.χ. τα λαϊκά δικαστήρια και τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν στις εκτελέσεις «βαπτισθέντων» αντιφρονούντων).
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το πρόβλημα της «χούντας Μητσοτάκη» δεν είναι το ανελεύθερο του πράγματος, ούτε η μη διάκριση των εξουσιών. Στην πραγματικότητα, οι φωνασκούντες διαμαρτύρονται επειδή το σύστημα εξουσίας δεν τους κάνει τα χατίρια, ώστε να περάσει το δικό τους. Βέβαια, παραβλέπουν ότι εάν περάσει το δικό τους ετσιθελικά, τότε κάνουν αυτό για το οποίο κατηγορούν τη «χούντα Μητσοτάκη».
Μπέρδεμα... Το οποίο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο εάν συνυπολογίσουμε ότι για την Αριστερά, εκλογές που δεν κερδίζει η ίδια είναι εκλογές νοθευμένες ή έστω εκλογές χειραγώγησης και εξαπάτησης των εκλογέων. Άρα καθεστωτικές εκλογές.
Τα ίδια δηλαδή που έλεγε και ο Τραμπ στις ΗΠΑ, όσο δεν ήταν πρόεδρος. Ο οποίος μισεί την Αριστερά και ό,τι τη θυμίζει. Και κάπως έτσι, οι χθέσινες από πεζοδρομίου δηλώσεις του Στέφανου Κασσελάκη ότι σήμερα «δεν υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές» ανάμεσα στα κόμματα και είναι «πολυτέλεια η συζήτηση για τον εμπλουτισμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» μοιάζουν απολύτως λογικές μέσα στον παραλογισμό της κατάστασης.
