Σαν να μην έφτανε η διαρκής μετατροπή της Τουρκίας σε έναν αυταρχικό, επιθετικό γείτονα με επεκτατικές βλέψεις, έρχεται τώρα και η αποκάλυψη του Nordic Monitor να δείξει ότι εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν «χαϊδεύει» απλώς την Άγκυρα, αλλά τη χρηματοδοτεί κιόλας.
Σύμφωνα με την αποκαλυπτική έκθεση του σουηδικού ινστιτούτου, που συνοδεύεται από αριθμούς, έγγραφα και επιστολές, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας (μέσω του IPA – Instrument for Pre-Accession Assistance), δεν πήγαν ποτέ σε μεταρρυθμίσεις ή δημοκρατία. Αντίθετα, διοχετεύτηκαν σε μια μυστική μηχανή παρακολούθησης, η οποία σήμερα λειτουργεί σε ευρωπαϊκές πόλεις με εντολές του καθεστώτος Ερντογάν.
Το πιο σοκαριστικό; Ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Χακάν Φιντάν, πρώην επικεφαλής της ΜΙΤ (τουρκική μυστική υπηρεσία), ομολόγησε –με τον τρόπο του– σε επίσημη επιστολή προς το κοινοβούλιο ότι ξοδεύτηκαν πάνω από 660 εκατομμύρια ευρώ ευρωπαϊκών πόρων (μόνο για την περίοδο 2014-2024) από τα τουρκικά ΥΠΕΞ και ΥΠΕΣ. Χωρίς καμία διάθεση να εξηγήσει πού ακριβώς κατέληξαν αυτά τα κονδύλια.
Εν τω μεταξύ, το 2023, ο ίδιος ο Φιντάν αναβάθμισε τον μηχανισμό παρακολούθησης μέσα από τις πρεσβείες, με τη δημιουργία μιας νέας «Γενικής Διεύθυνσης Διπλωματικής Ασφάλειας» (DGGM). Όλα αυτά με λεφτά που υποτίθεται θα πήγαιναν σε ανθρώπινα δικαιώματα, ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και εκδημοκρατισμό.
Και εμείς, στην Ευρώπη, κοιτάμε αλλού. Γιατί;
Η Τουρκία δεν είναι καν υποψήφια χώρα με σοβαρές πιθανότητες ένταξης. Παραβιάζει συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, φυλακίζει αντιφρονούντες, μετατρέπει εκκλησίες σε τζαμιά και απειλεί στρατιωτικά γειτονικές χώρες, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος. Κι όμως, συνεχίζουμε να την επιδοτούμε. Από το 2002 έως σήμερα, οι συνολικές ενισχύσεις μέσω IPA πλησιάζουν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ, και σύμφωνα με την Κομισιόν, στον νέο κύκλο 2021-2027 προβλέπονται ακόμα 14,3 δισ. ευρώ.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πολιτικό όσο και ηθικό:
Μέχρι πότε θα πληρώνουμε εμείς, οι Ευρωπαίοι πολίτες, την ασφάλεια του Ερντογάν; Μέχρι πότε θα καλύπτονται συστηματικά τέτοιες πρακτικές με το άλλοθι της «γεωστρατηγικής σταθερότητας»;
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η Τουρκία είναι ένας δύσκολος εταίρος. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για «δύσκολο». Πρόκειται για ένα καθεστώς που χρησιμοποιεί την ευρωπαϊκή ανοχή για να στήσει μέσα στην Ευρώπη ένα εκτεταμένο σύστημα φακελώματος, εκβιασμών και εκφοβισμού. Και το πληρώνουμε εμείς.
Οι φωνές που λένε «δεν πρέπει να κόψουμε τους διαύλους με την Άγκυρα» πρέπει να μας εξηγήσουν: Τι είδους διάλογος είναι αυτός, όταν ο συνομιλητής σου σε παρακολουθεί με λεφτά που του έδωσες εσύ;
Το σκάνδαλο είναι υπαρκτό, τεκμηριωμένο και, δυστυχώς, συνεχιζόμενο. Η Κομισιόν οφείλει απαντήσεις. Οι εθνικές κυβερνήσεις επίσης. Κι εμείς, οι πολίτες, οφείλουμε να ξέρουμε πώς και γιατί τα ευρωπαϊκά λεφτά μας γίνονται εργαλεία στα χέρια μιας αυταρχικής εξουσίας.
