Η παιδικότητα δεν είναι απλά μια φάση της ζωής. Είναι η καρδιά της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι το αθώο γέλιο, οι αμέριμνες στιγμές, η αγνή ανάγκη για προστασία και αγάπη. Όμως, εκεί έξω, στον κόσμο που ζούμε, αυτή η αθωότητα συνθλίβεται καθημερινά – κάποιες φορές με φρικιαστικό και αδιανόητο τρόπο.
Ακόμη μια είδηση που συγκλονίζει το πανελλήνιο: η σύλληψη της 25χρονης από την Αμαλιάδα για τη δολοφονία τριών παιδιών – και δεν είναι απλώς ένα ρεπορτάζ. Είναι μια γροθιά στο στομάχι που ξυπνάει τις πιο βαθιές και σκοτεινές γωνιές της ψυχής μας. Παιδιά. Τρία παιδιά. Μικρά, αθώα, με όλη τη ζωή μπροστά τους, που στερήθηκαν βίαια το δικαίωμα να ζήσουν, να ονειρευτούν, να γελάσουν.
Τα στατιστικά είναι αμείλικτα. Στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, δεκάδες ανήλικοι πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, εγκατάλειψης ή, ακόμα χειρότερα, δολοφονίας.
Κι όμως, τι κάνουμε; Τι κάνουμε εμείς, ως κοινωνία, που επιτρέπουμε αυτήν την αδιανόητη βία; Η παιδικότητα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα. Κι όταν αυτό το δικαίωμα σφαγιάζεται, είμαστε όλοι συνένοχοι. Όταν κάποιος αφαιρεί τη ζωή παιδιών, δεν δολοφονεί μόνο σάρκες και οστά· καταστρέφει ό,τι πιο καθαρό και ιερό έχει η ανθρώπινη φύση.
Τέτοιες ειδήσεις θα πρέπει να μας αφυπνίσουν. Να δούμε πέρα από τα ρεπορτάζ και τα νούμερα. Να νιώσουμε την κραυγή των παιδιών που δεν μπορούν να μιλήσουν. Να θυμηθούμε πως κάθε παιδί που χάνεται, είναι μια πατρίδα που καταστρέφεται. Είναι ένα μέλλον που σβήνει.
Και είναι καθήκον όλων μας –πολιτών, οικογενειών, ανθρώπων– να προστατέψουμε το ανεκτίμητο δώρο της παιδικότητας. Γιατί όταν σκοτώνουμε την παιδικότητα, σκοτώνουμε την ίδια τη ζωή.
Μέσα από την οδύνη, ας γεννηθεί η συνείδηση. Και μέσα από τη συνείδηση, η πράξη. Με πίστη, ενότητα και διαρκή επαγρύπνηση, μπορούμε να διασφαλίσουμε πως κανένα παιδί δεν θα μείνει ξανά απροστάτευτο. Ότι σε τούτη τη χώρα η αθωότητα δεν θα πεθαίνει σιωπηλά.
