Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πότε ένα παιδί υποφέρει. Είναι στο βλέμμα που δεν σηκώνεται. Στο στόμα που δεν ζητά τίποτα. Στο σώμα που δεν ακουμπά. Τα παιδιά που κακοποιούνται δεν φωνάζουν – γιατί έμαθαν ότι δεν έχει νόημα.
Κι εμείς; Εμείς ακόμα ρωτάμε: «Μα πώς έγινε αυτό;»
Σήμερα και κάθε μέρα, κάπου ένα παιδί βιάζεται. Κάπου ένα παιδί χτυπιέται. Κάπου ένα παιδί σωπαίνει, γιατί έμαθε πως αν μιλήσει, δεν θα το πιστέψουν. Ή –χειρότερα– θα το κατηγορήσουν.
Τώρα είναι στον Πειραιά. Πριν ήταν στον Κολωνό. Χθες στη Θεσσαλονίκη. Προχθές στην Καβάλα. Ο χάρτης της χώρας γίνεται σταδιακά κόκκινος από ντροπή και αίμα.
Και δεν είναι «μια ακόμα φρικτή είδηση». Είναι ένα παιδί... Ένα παιδί.
Όχι «ανήλικη». Όχι «κοριτσάκι». Όχι «υπόθεση». Όχι «θρίλερ»... Ένα παιδί.
Πόσο βαθιά πληγή είναι μια κοινωνία που ακόμα χρειάζεται να της θυμίσεις πως το παιδί δεν είναι διαθέσιμο, δεν είναι ύποπτο και δεν είναι ένοχο. Πόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξει ένα δεκάχρονο για να ακουστεί πέρα από τις προκαταλήψεις, τα κουτσομπολιά και τους φόβους των μεγάλων;
Γιατί δεν είναι εξαίρεση, είναι σύμπτωμα και το σύμπτωμα δείχνει σήψη.
Τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Δεν είναι αντικείμενα προς χρήση, προς κακοποίηση, προς εκμετάλλευση. Δεν είναι «του πατέρα», «της μάνας», «του χωριού», «του ιδρύματος». Είναι άνθρωποι, είναι ηθικά απαραβίαστοι, είναι το όριο. Είναι η κόκκινη γραμμή που, όταν περνιέται, δεν επιδέχεται καμία «κατανόηση», κανένα «πλαίσιο», καμία «ψυχιατρική γνωμάτευση».
Η κοινωνία που δεν προστατεύει τα παιδιά της δεν είναι απλώς αποτυχημένη, είναι εγκληματική.
Και δεν φταίνε πάντα οι νόμοι. Οι νόμοι υπάρχουν. Το θέμα είναι η πράξη, η επαγρύπνηση και η ευθύνη όλων μας. Από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο. Ποιος βλέπει και δεν μιλά; Ποιος ακούει και δεν καταγγέλλει; Ποιος κρατά τα μάτια κλειστά όταν ένα παιδί ζητάει βοήθεια;
Η κακοποίηση ανηλίκων δεν είναι είδηση, είναι εθνική ντροπή. Και δεν θα περάσει «στο ντούκου».
Όχι όσο υπάρχουν φωνές. Όχι όσο υπάρχουν συνειδήσεις που δεν εξαγοράζονται. Όχι όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται το αυτονόητο: Ότι «τα παιδιά είναι παιδιά και δεν σας ανήκουν».
