Οταν ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτησή του από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και την απόφασή του να μη θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, έγραψα στα social media ότι «η χώρα γλίτωσε οριστικά από τον πιο επικίνδυνο πολιτικό της μεταπολίτευσης». Οφείλω όμως σε ένα βαθμό να αναθεωρήσω, δεδομένου ότι όσα κάνει ή δεν κάνει ο κ. Τσίπρας δείχνουν ότι μπορεί, και όλο αυτό που βλέπουμε από τις 25 Ιουνίου και μετά να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα πονηρό παιχνίδι τακτικής, στο οποίο ενώ τον είδαμε να βγαίνει από την πόρτα, θα επιχειρήσει –αν κάτσει το σχέδιο– να επιστρέψει από το παράθυρο.
Μερικές φορές η γλώσσα του σώματος φανερώνει πολύ περισσότερα απ’ όσα η γλώσσα του στόματος. Θυμηθείτε το πρόσωπό του στην ορκωμοσία της νέας Βουλής. Φανερά ξενερωμένος και με την έκφραση του προδομένου, του τσαντισμένου, του απελπισμένου και τελικά του αδικημένου. Με το βλέμμα εκείνο που έχουν τα παιδιά όταν καταλαβαίνουν ότι πλέον το παιχνίδι τελείωσε.
Κι έπειτα από λίγα 24ωρα, μας ανακοίνωσε βαρύγδουπα ότι παραμερίζει και δίνει τη σκυτάλη της ηγεσίας. Κάθε φορά που κάποιος έλεγε τα τελευταία χρόνια ότι με τον Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάει πουθενά, έπεφταν πάνω του να τον φάνε. «Μα δεν υπάρχει άλλος», έλεγαν και με αυτά «λιβάνιζαν» και τον ίδιο.
Ε, δεν έχουμε κλείσει μήνα από τις εθνικές εκλογές και ήδη έχουμε τέσσερις υποψηφιότητες, οι οποίες μπορεί να γίνουν και πέντε ή έξι. Καθεμιά σηματοδοτεί και κάτι για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ενώ ο Αλέξης Τσίπρας, όπως λέει το ρεπορτάζ, «κλείνει το μάτι» σε μία πολύ συγκεκριμένη επειδή πιστεύει ότι θα υπηρετήσει τον κρυφό πόθο του να μη φύγουν από το κόμμα οι πολύ αριστεροί την επόμενη μέρα.
Ωστόσο, οι φωνές που δεν αποκλείουν το σχέδιο της επανόδου του κ. Τσίπρα κάποια στιγμή στο μέλλον δεν πείθονται. Η αλήθεια είναι ότι στην πολιτική πολλές φορές δυσάρεστες εκπλήξεις ανατρέπουν τα δεδομένα. Συνέβη το 2015 όταν ο κ. Τσίπρας ορκίστηκε για πρώτη φορά πρωθυπουργός. Δύσκολο να συμβεί το απίθανο και δεύτερη φορά, αλλά πράγματι ποτέ δεν ξέρεις...
