Κάθε 25η Μαρτίου, η Ελλάδα τιμά την Εθνική Παλιγγενεσία, την ημέρα που το έθνος ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης ενάντια στην οθωμανική τυραννία. Είναι μια μέρα εθνικής υπερηφάνειας, αλλά και μια δύσκολη μέρα για όσους νιώθουν άβολα με την έννοια του έθνους, της πατρίδας και της σημαίας. Και δυστυχώς, στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που πάσχουν από αυτή την «αλλεργία».
Για την πλειονότητα των Ελλήνων, η 25η Μαρτίου είναι μια μέρα συγκίνησης. Βλέποντας τις παρελάσεις, ακούγοντας τον εθνικό ύμνο και αντικρίζοντας τη γαλανόλευκη να κυματίζει, νιώθουν δέος και ευγνωμοσύνη για τους προγόνους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Ωστόσο, για ένα συγκεκριμένο πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα, όλα αυτά προκαλούν αμηχανία, αν όχι ενόχληση.
Είναι οι ίδιοι που κάθε χρόνο ψάχνουν αφορμές για να αμφισβητήσουν τις εθνικές επετείους, να μειώσουν τη σημασία των αγώνων της πατρίδας μας και να αποδομήσουν κάθε στοιχείο εθνικής ταυτότητας. Είναι αυτοί που βλέπουν τη σημαία και νιώθουν την ανάγκη να την υποβαθμίσουν ως «πανί» ή να τη θεωρήσουν σύμβολο μίσους αντί για σύμβολο ελευθερίας.
Το ερώτημα είναι: γιατί τόση αλλεργία στην Ελλάδα και στον πατριωτισμό; Η απάντηση είναι απλή. Επί δεκαετίες, ορισμένοι κύκλοι της Αριστεράς, επηρεασμένοι από διεθνιστικές και εθνομηδενιστικές ιδεολογίες, βλέπουν την εθνική ταυτότητα ως εμπόδιο στην παγκόσμια αδελφοσύνη που ονειρεύονται. Για αυτούς, η Ελλάδα είναι απλώς ένα «οικόπεδο» και όχι μια ιστορική συνέχεια αγώνων και πολιτισμού.
Αυτός είναι ο λόγος που κάθε 25η Μαρτίου τους ζορίζει τόσο. Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς ένας λαός μπορεί να αντλεί δύναμη από την ιστορία του και να νιώθει περήφανος γι’ αυτήν. Δεν μπορούν να αντέξουν ότι η εθνική συνείδηση εξακολουθεί να είναι ζωντανή. Και όσο κι αν προσπαθούν να την υπονομεύσουν, η σημαία θα συνεχίσει να κυματίζει, θυμίζοντας σε όλους ότι η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ δεδομένη, αλλά κατακτήθηκε με αίμα και θυσίες.
Για αυτό, ας γιορτάσουμε με περηφάνια. Και ας αφήσουμε τους ανθέλληνες να ζουν τη δική τους δύσκολη μέρα.
