Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει ούτε ίχνος αντιπολίτευσης κατά τους δύο πρώτους μήνες της νέας κυβερνητικής θητείας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εσωκομματικές διεργασίες για την ανάδειξη νέου προέδρου και όποτε το θυμάται γράφει κάνα δελτίο Τύπου για τα κυβερνητικά πεπραγμένα, ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμίαν.
Το ΠΑΣΟΚ στροβιλίζεται γύρω από τα χρίσματα για τις περιφερειακές εκλογές και μαλώνει όσα στελέχη του προσχωρούν σωρηδόν στο συνδυασμό του Πέτρου Τατούλη στην Πελοπόννησο. Οι Σπαρτιάτες και η Ζωή κάνουν διακοπές και γεμίζουν τις μπαταρίες τους (διότι, ως γνωστόν, χωρίς διακοπές δεν βγαίνει χειμώνας).
Ο δε Βελόπουλος καθημερινά ασχολείται με τα Ellinika Hoaxes και τα fake news που τον κατηγορούν ότι διαδίδει. Πάντως, η πρωτοφανής έλλειψη αντιπολίτευσης δεν βγαίνει σε καλό στην κυβέρνηση, καθώς η έλλειψη αντιπάλου δημιουργεί χαλαρότητα και η χαλαρότητα φέρνει αρρυθμίες και λάθη. Και τα λάθη έχουν συνέπειες. Χρειάζονται άμεσα διορθωτικές κινήσεις διότι έτσι δεν γίνεται δουλειά, σύντροφοι.
Εμπρησμοί και νέος Π.Κ.
Μιας και είναι της παρούσης, να θυμηθούμε ότι μετά την πυρκαγιά στο Μάτι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την όπως-όπως ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα (Π.Κ.) άλλαξε την τυποποίηση του εγκλήματος του εμπρησμού.
Με μια γνωμοδότηση-καταπέλτη, η εισαγγελία του Αρείου Πάγου τον Μάιο του 2021 επεσήμανε ότι η μεταβολή στην τυποποίηση του εγκλήματος του εμπρησμού (πλέον ως έγκλημα συγκεκριμένης διακινδύνευσης) πρακτικά σημαίνει ότι θα κατηγορούνται ελάχιστοι ως εμπρηστές και οι κατηγορίες θα μετατρέπονταν σε φθορές ξένης ιδιοκτησίας κατά το 378 Π.Κ.!
Δηλαδή, ο εμπρηστής, ακόμα κι αν οδηγούταν στη Δικαιοσύνη, θα «έβγαινε λάδι» με τον νέο Π.Κ. Με το άρθρο 46 του Ν. 4855/2021, οι διατάξεις του Π.Κ. για την τυποποίηση του εμπρησμού (άρθ. 265) επανήλθαν ως ίσχυαν στον παλαιό Π.Κ. και οι ποινές αυστηροποιήθηκαν. Ωστόσο, κρίνεται σκόπιμο να τροποποιηθούν εκ νέου, ώστε στις πρωτόδικα επιβαλλόμενες ποινές να μη χορηγείται αναστολή εκτέλεσης σε καμία περίπτωση.
Προεδρικό debate
Αν και παραμένει ακόμη ανοιχτό το σενάριο για το τηλεοπτικό debate μεταξύ των τεσσάρων (προς το παρόν) υποψήφιων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε ο Νίκος Παππάς, μέχρι στιγμής δεν έχει βγει «λευκός καπνός» για το εάν τελικά θα γίνει.
Αν και το περιβάλλον του Νίκου Παππά θεωρεί ότι συμφωνούν και οι λοιποί υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος της Κουμουνδούρου σε αυτή την πρόταση, οι άλλοι τρεις δεν συμφωνούν με τα όσα λέει εκείνος για τη συμφωνία τους. Ελαφρώς μπερδεμένο ακούγεται όλο αυτό...
Πάντως είναι κάπως οξύμωρο να είσαι ένθερμος υποστηρικτής της τηλεμαχίας όταν πρόκειται να στείλεις τον Αλέξη Τσίπρα «ως πρόβατο προς σφαγή» απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και ταυτόχρονα να είσαι επιφυλακτικός όταν πρόκειται να παραστείς ο ίδιος.
Νέες υποψηφιότητες
Ο Σωκράτης Φάμελλος και ο Παύλος Πολάκης δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα χαρτιά τους για το εάν διεκδικήσουν τελικά την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – αν και ο πρώτος το σκέφτεται σοβαρά. Ωστόσο, μάλλον βρισκόμαστε ενώπιον μιας ακόμα υποψηφιότητας για την ηγεσία του κόμματος της Κουμουνδούρου.
Αυτής του εξ Αμερικής ορμώμενου Στέφανου Κασσελάκη, τέως υποψήφιου βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πληροφορίες λένε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης δέχεται ήδη ενθαρρύνσεις να δηλώσει υποψηφιότητα την τελευταία στιγμή, ενώ ο ίδιος πυκνώνει «επικίνδυνα» τις εμφανίσεις του στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το Σάββατο μάλιστα ανέβασε και βίντεο από τη λίμνη της Δοϊράνης με μαθήματα πατριωτισμού για την «ιστορική αναγκαιότητα της Συμφωνίας των Πρεσπών».
Η Ελένη Γκατζογιάννη τού σήμερα
Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου 1948, καταδικάζεται από «λαϊκό δικαστήριο» και εκτελείται η Ελένη Γκατζογιάννη επειδή δεν παρέδωσε τα παιδιά της βορά στα χέρια ψυχοπαθών δολοφόνων. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από ανθρωπόμορφα κτήνη που σφετερίστηκαν αξιώματα και αιματοκύλισαν τη χώρα στον αλληλοσπαραγμό του Εμφυλίου.
Ο γιος της Ελένης, Νίκος Γκατζογιάννης, κάνοντας πρωτογενή έρευνα σε πηγές και μαρτυρίες, κατόρθωσε να βρει μέχρι και τον καδή που καταδίκασε τη μάνα του σε θάνατο σε μια δίκη-παρωδία ολίγων λεπτών και συνέγραψε στις αρχές του 1980 ένα βιβλίο-σταθμό για τον πόνο του Εμφυλίου.
Το 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη, κάτοικος του ορεινού χωριού Λια της Μουργκάνας στην Ήπειρο, που έχει καταληφθεί και ελέγχεται από τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, αρνείται να παραδώσει τα παιδιά της στους κομμουνιστές που σκόπευαν να στρατολογήσουν τα μεγαλύτερα εξ αυτών και να μετακινήσουν σε κομμουνιστικές χώρες τα μικρότερα.
Αντιδρώντας σε αυτή την κίνηση, η Ελένη οργανώνει με επιτυχία τη φυγάδευση των παιδιών της προς την ελεύθερη περιοχή που ελέγχεται από τον Ελληνικό Στρατό, μαζί με άλλα παιδιά και κάποιους μεγάλους, συνολικά είκοσι άνθρωποι, όλοι τους άμαχοι. Για την πράξη της αυτή, συλλαμβάνεται, βασανίζεται απάνθρωπα, «δικάζεται» δημόσια στις 25 Αυγούστου και εκτελείται μαζί με άλλους τέσσερις συγχωριανούς της.
Οι αντιδράσεις για το βιβλίο και την ομότιτλη ταινία ήταν από αρνητικές έως εχθρικές στη χώρα μας. Στην Ελλάδα του 1984, η ταινία μπήκε αμέσως στο στόχαστρο της Αριστεράς και χαρακτηρίστηκε ως «αντικομμουνιστική» και «κράχτης χρεοκοπημένης εθνικοφροσύνης».
Το δε ΚΚΕ, μέσω της ΚΝΕ, εξέδωσε και επίσημη ανακοίνωση, με την οποία καλούσε τα μέλη του σε κινητοποίηση διότι «αντίθεση στην ταινία “Ελένη” είναι αντίθεση στους Αμερικανούς και τις βάσεις τους». Άλλωστε, κατά την κρατούσα έως σήμερα άποψη, μόνο η Αριστερά μπορεί να θρηνεί θύματα.
Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί από κάθε δημοκρατικό πολίτη, διότι, αν και εξαντλητικά τεκμηριωμένο από δημοσιογραφικής και ιστορικής άποψης, βρίσκεται σε διαρκή μετωπική σύγκρουση με την αριστερότροπη ανάγνωση των εμφυλιακών γεγονότων.
