Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Πολάκης απασχολεί τη δημόσια σφαίρα με συμπεριφορά που απάδει των κοινοβουλευτικών ηθών, αλλά και της ανθρώπινης ευαισθησίας και αξιοπρέπειας εν γένει.
Είναι προφανές πως η εικόνα που κουβαλάει στην πλάτη του, που τον τοποθετεί στο όριο της υπερβολής, ειδικά μπροστά στα μικρόφωνα, τον ωθεί να εμπλέκεται συστηματικώς και πολλάκις σε παιχνίδια αμαύρωσης υπολήψεων, φαλκίδευσης της αλήθειας και, πρόσφατα, ακόμη και χαρακτηριστικών και εκφράσεων προσώπων, με τη φυσιογνωμική και όχι μόνον με την ατομική έννοια του όρου.
Το 2019, όταν ανέλαβα την προεδρία του ΚΕΘΕΑ, είχε καταφερθεί και εναντίον μου, με εκείνο το αλήστου μνήμης «ΠΑΡΤΕ-ΦΑΤΕ αριστεία…», ανάμεσα στα διάφορα άλλα ορνιθοσκαλίσματα της κακοήθειας που σκαρφίζεται κατά καιρούς, με αυτό το δαρβινικό στιλ προ-ανθρώπινης επιθετικότητας στην επισήμανση χαρακτηριστικών τα οποία δεν του αρέσουν στους «Αλλους». Γιατί για τον Παύλο από τα Σφακιά «οι Αλλοι» είναι το πρόβλημα. Οι «Αλλοι» και ο «Εαυτός» του και –πάνω από όλα– το «σχετίζεσθαι».
Το πρόσφατο περιστατικό στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής που έλαβε χώρα κατά τη συζήτηση του νέου νομοσχεδίου για την Ψυχική Υγεία και τις Εξαρτήσεις, εις βάρος μετακλητής υπαλλήλου του υπουργείου Υγείας, επιστήμονα με συγκεκριμένα θεσμικά καθήκοντα και εργαζόμενης γυναίκας, ήταν άλλο ένα θλιβερό παράδειγμα εξόγκωσης του «Εγώ» του συστηματικώς ασχημονούντος κ. Πολάκη, που αυτοκεντρίζεται από μια παλινδρομική –σχεδόν– συγχώνευση ενός πρωτόγονου «Ιδεώδους του Εγώ» και του εαυτού του, ο οποίος αρέσκεται να σπιρουνίζει τους άλλους σε κάθε ευκαιρία, με δηλώσεις και συμπεριφορές, καθώς οι απαράδεκτες εικόνες εαυτού απωθούνται και προβάλλονται στα εξωτερικά αντικείμενα, τα οποία απαξιώνονται.
Αντιλαμβανόμενος, στρεβλά, στους συνομιλητές του μια προσοχή όλο και πιο νοσηρή, την οποία –όλο και πιο απεγνωσμένα– αναζητεί, νιώθοντας τελικά να φουντώνει μέσα του η κακεντρέχεια και η καχυποψία, στα όρια της καρικατούρας, αρχίζει να αποδίδει στους «Αλλους» δηλώσεις φανταστικές και συμπεριφορές υποθετικές. Από ένα σημείο και μετά, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η μνησικακία αρχίζουν να γίνονται αμοιβαίες, την ώρα που η εκδραματιζόμενη παρουσία του προσωποποιεί αυτό που η Jacobson έχει περιγράψει στα εγχειρίδια ψυχαναλυτικής ερμηνείας των ανθρώπινων συμπεριφορών ως «αμυντική ανασυγχώνευση των πρώιμων αναπαραστάσεων εαυτού».
Ενός εαυτού που προφανώς και τον αγαπάει πολύ, «αλλά –επίσης– έχει αρκετή επίγνωση αυτού του χαρακτηριστικού του, ώστε να το απολαμβάνει στο έπακρον και να το χρησιμοποιεί ταυτόχρονα ως όπλο». Μόνο που αυτή τη φορά, χάρη και στα δάκρυα της κ. Λινού, αυτό το όπλο εκπυρσοκρότησε στα χέρια του, με την ανάκρουση της κακοήθειάς του να οδηγεί στη «μισή» διαγραφή του.
Παραχαράκτης της κακοήθειας
Εχει και στο παρελθόν αναδείξει τον εαυτό του σε φυσικό ή διαδικτυακό παραχαράκτη της κακοήθειας, μηρυκάζοντας, για παράδειγμα, στην ιστοσελίδα του στο fb, ανασυσταμένες παραποιήσεις γεγονότων και καταστάσεων, ως ξεθυμασμένο «φαλκίδιο» της κληρονομιάς της λάσπης και της παρα-πολιτικής. Ας το καταλάβουν, όμως, όλοι πως περνούμε σιγά σιγά, καθώς υλοποιούνται μεταρρυθμίσεις όπως και αυτή για την Ψυχική Υγεία και τις Εξαρτήσεις που ψηφίζεται αυτές τις ημέρες από την Ολομέλεια της Βουλής, από την κοινωνία του «παρά», στην οποία ευδοκίμησαν συμπεριφορές τύπου Πολάκη, στην κοινωνία τού «επί». Στην επι-κοινωνία και στην ουσία της προσφοράς στον άνθρωπο και στον πολίτη.
* Ο Χρίστος Χ. Λιάπης είναι MD, MSc, PhD ψυχίατρος - διδάκτωρ Παν/μιου Αθηνών και πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ
