Το νομοσχέδιο για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τις όποιες αντιρρήσεις και τις όποιες ανησυχίες, αλλά –επειδή σε λίγο συμπληρώνω πέντε χρόνια στο τιμόνι του ΚΕΘΕΑ ως πρόεδρος ενός άμισθου διοικητικού συμβουλίου και μολονότι πρέπει να κοιτάμε στο τώρα και στο μέλλον– θα ήθελα πολύ γρήγορα να θυμίσω ότι τον Νοέμβριο του 2019 είχαμε σκληρή κινδυνολογία ότι δήθεν κλείνει το ΚΕΘΕΑ και ότι δήθεν έρχεται ο Αρμαγεδδών στη στεγνή απεξάρτηση. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Το ΚΕΘΕΑ συνέχισε να λειτουργεί με τους ίδιους ανθρώπους που στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι άξιοι λειτουργοί της απεξάρτησης και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και στις ερμηνείες και στις προβλέψεις μας. Αρα λοιπόν ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί ακριβώς επειδή έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές ενός ευαίσθητου κομματιού της κοινωνίας, έτσι ώστε να μην έχουμε το κατά τας γραφάς «έστε η εσχάτη πλάνη χείρον της πρώτης».
Γιατί, λοιπόν, να επαφίεται στην καλή προαίρεση των προέδρων, οι οποίοι σήμερα μπορεί να βρίσκονται στην α’ ή τη β’ θέση ή να έχουν τις όποιες καλές ή κακές θέσεις θεσμικής επικοινωνίας ή και διαπροσωπικής επικοινωνίας και να μην αφήσουμε να θεσμοθετηθεί πραγματικά ένας Οργανισμός ο οποίος, διατηρώντας τον πλουραλισμό των θεραπευτικών μοντέλων, διατηρώντας την αυτοτέλεια του στεγνού θεραπευτικού μοντέλου, εν προκειμένω, το οποίο προασπίζεται και το οποίο εφαρμόζει το ΚΕΘΕΑ, να μπορεί να προσφέρει μία κοινή πύλη εισόδου για τον οποιονδήποτε εξαρτημένο και τη δυνατότητα με βάση τα συμπεράσματα της επιστημονικής έρευνας να κατευθύνεται ο κάθε εξαρτημένος συνάνθρωπός μας στο καταλληλότερο μοντέλο θεραπείας και βεβαίως να λαμβάνεται υπ’ όψιν και η δική του επιθυμία.
