Μπορεί να έχει κατ’ επανάληψη ειπωθεί, όμως κάθε φορά είναι επίκαιρο. Άγιο είχαμε το 2019 με την ήττα της Πρώτης Φοράς Αριστερά, αλλά και το 2023 με την παταγώδη αποτυχία της απλής αναλογικής και τη νέα νίκη της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η απουσία της συγκολλητικής ουσίας που ήταν η εξουσία ανέδειξε το πραγματικό πρόσωπο της… δρακογενιάς που ανέλαβε την τύχη της χώρας στη δυσκολότερη στιγμή της και κόντεψε να τη ρίξει στα βράχια.
Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία συνέβαλε καταλυτικά ο Αλέξης Τσίπρας με τη συνολική στάση του, το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει και το διαφημίζει ο ίδιος με κάθε τρόπο και οι αναφορές που φέρεται να περιλαμβάνει για πρώην συντρόφους με τους οποίους πορεύθηκε δίπλα δίπλα δείχνουν με σαφήνεια ότι η χώρα και οι πολίτες γλιτώσαμε στην τρίχα.
Θα μπορούσε άνετα να πει κανείς ότι περάσαμε… ΣΥΡΙΖΑ από το χάος που κάποιοι επιδιώκουν να επαναφέρουν με μοναδικό γνώμονα την αλλαγή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ένας απειλεί να ξεμπροστιάσει τον άλλον. Ο Αλέξης Τσίπρας που δηλώνει ότι γνωρίζει πως θα «φάει» ξύλο για τα όσα υποστηρίζει, θα βρει απέναντί του τον Παύλο Πολάκη αλλά και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.
Την ίδια στιγμή, ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, δείχνει να περιμένει την ίδρυση νέου κόμματος από τον πρώην πρόεδρο μήπως και διασωθεί πολιτικά το κόμμα αλλά και κάποιοι νυν βουλευτές που βλέπουν να μην μπαίνουν στην επόμενη Βουλή.
Και μέσα σε όλα οδηγείται σε διάσπαση η Νέα Αριστερά, ένα κόμμα που δεν προέκυψε από εκλογές αλλά από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο στις δημοσκοπήσεις μετά βίας πιάνει ένα ποσοστό 1,5% έως 2%, αλλά πιστεύει ότι αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Τα στελέχη δε, που θα έλεγε κανείς ότι γνωρίζονται όλα με το μικρό τους όνομα, τσακώνονται με ποιον θα πάνε.
Κι όμως αυτό το κόμμα κυβέρνησε. Πάτησε στην οργή των πολιτών για την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, εκμεταλλεύθηκε το συναίσθημα αλλά και τα ακραία ένστικτα ορισμένων και βρέθηκε στις καρέκλες της εξουσίας με τη συνδρομή των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου σε μια ιδιόμορφη συνεργασία αριστεράς-ακροδεξιάς την οποία βάφτισαν κεντροδεξιά, όπως έκαναν και με την τρόικα που την είπαν «θεσμοί».
Οι πολίτες πλήρωσαν με ένα τρίτο μνημόνιο και επιπλέον 100 δισ. τα μαθήματα πολιτικής και τις αυταπάτες με τις οποίες μπόλιασαν τους πολίτες προσθέτοντας σε αυτές και τον διχασμό. Διαλύονται, αλλά άφησαν βαρύ αποτύπωμα στη στοχοποίηση πολιτικών αντιπάλων και στη δολοφονία χαρακτήρων.
Τώρα βάλλουν ο ένας εναντίον του άλλου εμφανίζοντας το πραγματικό πρόσωπό τους. Ταυτόχρονα στέλνουν και ένα μήνυμα που οι πολίτες πρέπει να λάβουν. Ότι η εκμετάλλευση της όποιας αγανάκτησης μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες…
