Υπάρχουν εποχές που η πολιτική παράταξη της Αριστεράς μοιάζει να πλέει χωρίς πυξίδα. Στην Ελλάδα, το φαινόμενο είναι πλέον κραυγαλέο. Από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν προκύψει τουλάχιστον 7 κόμματα, μαζί με εκείνο του Αλέξη Τσίπρα φτάνουμε τα 8.
Στο μεταξύ, λένε σχεδόν τα ίδια, υπόσχονται τα ίδια, καταγγέλλουν τα ίδια, αλλά αδυνατούν να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι. Γιατί; Αν πράγματι τους ένωνε ο ουμανισμός, το κοινό καλό, η κοινωνική δικαιοσύνη, όπως διακηρύσσουν, θα είχαν βρει έναν τρόπο να συνεννοηθούν. Θα πάλευαν να χτίσουν μια σοβαρή αντιπολίτευση, μια ομάδα που να διεκδικεί με σχέδιο και συνοχή. Αντ’ αυτού, ο μικρομεγαλισμός και οι προσωπικές φιλοδοξίες κάνουν κουμάντο.
Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, δείχνει εγκλωβισμένο σε ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια. Ένα κόμμα που ζει ακόμη στη σκιά ενός Παπανδρέου που άφησε πίσω του περισσότερα τραύματα παρά όραμα. Η σημερινή του ηγεσία μοιάζει χωρίς χάρισμα, χωρίς αφήγημα, χωρίς πραγματική επαφή με την κοινωνία. Και ένας δήμαρχος Αθηναίων που έχει εγκαταλείψει την πόλη του στην τύχη της: λακκούβες, σπασμένα πεζοδρόμια, βρωμιά, δυσοσμία. Αυτή είναι η εικόνα της «προοδευτικής αυτοδιοίκησης».
Το ΚΚΕ, πιστό στον μύθο του πατερούλη Στάλιν, συμπεριφέρεται σαν να περιμένει ακόμη την επιστροφή του Μπρέζνιεφ. Ένας κόσμος που δεν υπάρχει, μια ιδεολογία μουσειακή, χωρίς καμία επαφή με τις ανησυχίες των πολιτών του 2025.
Και όμως, κάτι ενώνει όλους αυτούς: η εργαλειοποίηση. Χωρίς όραμα και χωρίς εμπιστοσύνη από την κοινωνία, προσπαθούν να πιαστούν από ό,τι «πουλάει». Η Γάζα, για παράδειγμα: όχι από πραγματικό ενδιαφέρον για τους Παλαιστίνιους αλλά γιατί ο αντισιωνισμός ( αντισημιτισμός;) φέρνουν μερικές ψήφους. Όπως και οι «φλοτίλες» που έφτασαν χωρίς τρόφιμα αλλά με άφθονη διάθεση για σόου. Ή το Πολυτεχνείο, που κάποιοι θεωρούν κληρονομικό δικαίωμα ενώ τότε η Αριστερά το είχε αποκηρύξει αλλά εντέλει έγινε μια τέλεια κληρονομιά για κάθε χρήση και κερδος. Ή το δυστύχημα των Τεμπών, όπου ο ανθρώπινος πόνος μετατράπηκε σε πεδίο πολιτικής εκμετάλλευσης.
Και το αποκορύφωμα, το θέατρο του παραλογισμού: μια Αριστερά που δεν εμφανίστηκε καν στην κηδεία του Σαββόπουλου, επειδή τον βάφτισε «προδότη». Ανίκανοι να αφήσουν για λίγες ώρες τις ίντριγκες και τις εμμονές, δεν μπόρεσαν να τιμήσουν έναν μεγάλο Έλληνα δημιουργό.
Αυτό είναι, τελικά, το δράμα της σημερινής Αριστεράς: «επαναστάτες» και «ουμανιστές», που παλεύουν μόνο για καρέκλες, προβολή και εξουσία. Όχι για την Ελλάδα. Όχι για τον πολίτη. Ούτε καν για τις ίδιες τους. Τα τελευταία χρόνια δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και δε δίστασαν ακόμα και να βρεθούν απέναντι στα συμφέροντα της χώρας, όχι γιατί δεν τα γνώριζαν αλλά γιατί είναι ιδεοληπτικοί.
Μια Αριστερά λοιπόν ποτισμένη από μια ιδεοληψία, η οποία με πρόσχημα τον ανθρωπισμό εξυπηρετεί τα συμφέροντα μόνο της δικής της ελίτ, μη διστάζοντας να εξαφανίσει ποικιλοτρόπως όσους αντιδρούν, ας είναι και ομογάλακτοί της.
Αξίζουμε μια καλύτερη Αριστερά. Αν υπάρχει…
