Η νίκη του Ζορχάν Μαμντανί στη Νέα Υόρκη έχει επιπτώσεις και στην Ελλάδα. Ή μάλλον αυτό πιστεύουν οι σύντροφοι της Αριστεράς. Σωκράτης Φάμελλος και Αλέξης Τσίπρας εμφανίζονται σαν τους πνιγμένους που από τα μαλλιά τους πιάνονται και επιχειρούν οικειοποίηση και εργαλειοποίηση του αποτελέσματος όπως επιχείρησαν και με την περίπτωση του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία που στην πορεία… διαλύθηκε.
Είναι καταπληκτική η ανάγκη των συντρόφων της Αριστεράς να βρίσκουν κάτι που να το εμφανίζουν σχεδόν ως δική τους νίκη. Επιχείρησαν να αναδείξουν την περίπτωση του Λαϊκού Μετώπου για να πείσουν πως αυτό μπορεί να γίνει και εδώ –μια σύμπραξη δηλαδή της Κεντροαριστεράς–, αλλά το ξέχασαν όταν αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν μια φωτοβολίδα, μια ανάγκη κόντρα στην άνοδο της κεντροδεξιάς της Λεπέν και άρα αδύνατο να αποτυπωθεί και στη χώρα μας.
Κι όμως έβγαλαν ανακοινώσεις, χαιρέτισαν την τότε κίνηση. Μετά σώπασαν. Τώρα βγάζουν ανακοινώσεις για τον Μαμντανί και τη νίκη του. Μια νίκη που ήρθε μέσα από συγκεκριμένες συνθήκες και αφορά μια άλλη στην κυριολεξία χώρα. Ε, και; Η Aριστερά ψάχνει πάντα για νίκες ό,τι και αν αυτές είναι, όπως ψάχνει και νεκρούς για να τους οικειοποιηθεί.
Το θέμα είναι πως έκαναν αναρτήσεις και ο Αλέξης Τσίπρας και ο Σωκράτης Φάμελλος. Και μπορεί να μοιάζουν, αλλά το ερώτημα είναι ένα: ποιανού είναι ο Μαμντανί; Του Αλέξη ή του Σωκράτη. Εντάξει, πλάκα κάνουμε. Αλλά άλλο είναι να στέλνεις ένα συγχαρητήριο μήνυμα έστω και σε κάποιον που δεν ξέρεις και άλλο να το εμφανίζεις ως νίκη ιδεολογική για να το ταιριάξεις στα δικά σου θέλω.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε έκπληξη προκαλούν ούτε πείθουν κανέναn. Απλά επιβεβαιώνουν πως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του αν και στην περίπτωση αυτή πιάνονται από τα… μαλλιά ενός άλλου.
