Δύο συμβάντα στην ίδια πόλη σκιαγραφούν την τάση προς ριζοσπαστικοποίηση μεταξύ των νέων –και όχι μόνο– με κοινό σημείο αναφοράς την ιδεολογικοποίηση του μίσους. Πρόκειται, όπως είχε πει ο Αλμπέρ Καμί, για μια παγίδα (αυτή του μίσους) «που σε δένει με τον χειρότερο εχθρό σου». Κι αν συμφωνήσουμε ότι ο χειρότερος εχθρός της Αριστεράς είναι η ριζοσπαστική δεξιά και αντιστρόφως, ο προπηλακισμός του Στέφανου Κασσελάκη από κουκουλοφόρους και η ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον δύο τρανς συμπολιτών μας αποκαλύπτει την έλξη των ετερώνυμων άκρων. Μπορεί η θεωρία των «δύο άκρων» να εξοργίζει την Αριστερά, αλλά στην πράξη επιβεβαιώνεται από τις ακρότητες που συνήθως καλύπτονται από τις κουκούλες.
Οπως έχει γράψει ο Νίκος Δήμου, «ο λαϊκισμός έχει πολλές μεταμφιέσεις»: υπάρχει λαϊκισμός με γραβάτα και με ζιβάγκο, με διανοουμενίστικο αμπέχονο και με ακαδημαϊκή τήβεννο. Το πιο σημαντικό, όμως, στις μέρες μας είναι ότι το «αυγό του φιδιού» δεν έχει χρώμα: έχει ηχόχρωμα που οι ταλαντώσεις του προκαλούν σύγχυση στον ακροατή, μέχρι σημείου να αναρωτιέται αν αυτό που μεταδίδουν τα ηχητικά κύματα είναι ακροαριστερό ή ακροδεξιό. Εχει καμία σημασία; Καμία! Αρκεί να αποδίδει ο κοινωνικός αυτοματισμός ως προπομπός της νέας γενιάς των «αγανακτισμένων».
