Μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως κάνουν την επανάστασή τους. Μπορεί τα τάγματα εφόδου του Ρουβίκωνα που γυρνούσαν στο κέντρο της Αθήνας και περίμεναν κάποιον να κάνει κιχ για τις μπλούζες με τις σημαίες της Παλαιστίνης που φορούσαν, να θεωρούν πως πωλούν τη δική τους… μαγκιά. Μπορεί τα 150 με 200 άτομα που μαζεύτηκαν στη Σύρο στο λιμάνι της Ερμούπολης για να... εκδιώξουν το κρουαζιερόπλοιο με τους ισραηλινούς τουρίστες να νομίζουν ότι κάτι έκαναν.
Το θέμα είναι ένα. Ο αντισημιτισμός αρχίζει και παίρνει επικίνδυνη μορφή στη χώρα μας, αφού κάποιοι επιδίδονται σε ακραίες πράξεις φτάνοντας στο σημείο σε ορισμένες περιπτώσεις να βανδαλίζουν μέχρι και εβραϊκά νεκροταφεία.
Τα άκρα δείχνουν τον χειρότερο εαυτό τους και οι εκφραστές τους δίνουν διαπιστευτήρια –σε ποιον άραγε;– με τρόπους που θυμίζουν άλλες εποχές. Η κατάσταση ξεφεύγει και το χειρότερο είναι πως με τις αντιδράσεις τους και τη ρητορική τους τη συντηρούν πολιτικά κόμματα που βρίσκονται εντός του Κοινοβουλίου.
Το κρουαζιερόπλοιο αναχώρησε από το λιμάνι της Ερμούπολης χωρίς οι επιβάτες του να αποβιβαστούν. Ίσως αυτοί που μαζεύτηκαν να νομίζουν ότι κάτι πέτυχαν, όπως και αυτοί που κυνηγούν τουρίστες από το Ισραήλ ή απαιτούν να μη γίνονται δεκτοί σε καταστήματα εστίασης. Κάτι όμως θυμίζει αυτό το σκηνικό που γίνεται με την επίκληση δήθεν της σφαγής στη Γάζα, υποκρύπτει όμως άλλες λογικές, άλλων δεκαετιών.
Ο αντισημιτισμός αποτελούσε πάντα συστατικό της άκρας δεξιάς. Πλέον έχει μεταφερθεί και στο άλλο άκρο, αυτό που πάντα τασσόταν δήθεν υπέρ της αδελφοσύνης των λαών και της ανεξιθρησκείας και αίφνης το μίσος για έναν ολόκληρο λαό μετατρέπεται σε αντίδραση που ξυπνά εφιάλτες.
Ο αντισημιτισμός βρίσκει καταφύγιο σε πράξεις και παρεμβάσεις και φορά τον μανδύα μιας δήθεν υποστήριξης στους Παλαιστίνιους και της στήριξης μέχρι και της Χαμάς.
