Η πρόσφατη εμφάνιση ομάδας του Ρουβίκωνα, η οποία παρέλασε με μαύρες μπλούζες και παλαιστινιακές σημαίες στο κέντρο της Αθήνας, στην Πλάκα, στο Θησείο και το Μοναστηράκι, παραπέμπει σε... τάγματα εφόδου και ενδεχομένως να προμηνύει τη μετάβαση από τον... επιθετικό ακτιβισμό σε εκφοβισμό, πογκρόμ μίσους και πολιτοφυλακές βίας. Εξάλλου η χώρα μας έχει την εμπειρία αντίστοιχων δράσεων. Με αυτόν τον τρόπο λειτούργησε την προηγούμενη δεκαετία η Χρυσή Αυγή. Εύλογες οι ανησυχίες για τις διαστάσεις που λαμβάνει ο αντισημιτισμός στη χώρα μας, όπως και σε άλλα σημεία της Ευρώπης.
Στην πρόσφατη επιχείρηση... εντυπώσεων του Ρουβίκωνα, η ΕΛ.ΑΣ. και η Δικαιοσύνη ξεκίνησαν έρευνα. Η Αστυνομία προχώρησε στην προσαγωγή μέλους της ομάδας, ενώ παραγγέλθηκε από την εισαγγελία η διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης με αντικείμενο τη διερεύνηση του ποινικού αδικήματος της απειλής διάπραξης εγκλημάτων.
Η προειδοποίηση ότι «οι δρόμοι της Αθήνας ανήκουν στους αλληλέγγυους του παλαιστινιακού λαού και όχι στους δολοφόνους που έρχονται εδώ να χαλαρώσουν» δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Ο τραμπουκισμός δεν είναι επαναστατική πράξη και ο εκφοβισμός και η βία του πεζοδρομίου δεν είναι ακτιβισμός. Κάθε εβραϊκή συναγωγή που βάφεται με αιμοσταγή συνθήματα και κάθε Ισραηλινός τουρίστας που στοχοποιείται συνιστούν ένα πλήγμα στη δημοκρατία. Ο αντισημιτισμός δεν είναι ένα μακρινό, ξεχασμένο πρόβλημα και δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή.
Η πολιτεία έχει καθήκον να προστατεύσει κάθε πολίτη και κάθε επισκέπτη της χώρας μας, ανεξαρτήτως θρησκείας, καταγωγής ή ιδεολογίας. Ο δημόσιος χώρος δεν μπορεί να γίνει πεδίο πολιτικών εκβιασμών και κηρυγμάτων μίσους. Οι θεσμοί οφείλουν όχι μόνο να καταστέλλουν τα περιστατικά βίας, αλλά και να καταδικάζουν ρητά τη ρητορική που τα καλλιεργεί. Απαιτείται πολιτική βούληση και κοινωνική κινητοποίηση. Και σε αυτό το σημείο η ελληνική Αριστερά έχει μεγάλη ευθύνη.
Με τις απλοϊκές αφηγήσεις της για τη Μέση Ανατολή, με τα συνθήματα που δαιμονοποιούν το Ισραήλ, με τη σιωπή της σε προκλητικές και έκνομες δήθεν ακτιβιστικές δράσεις λειτουργεί εμμέσως ως ηθικός αυτουργός. Την ώρα που με κάθε αφορμή υψώνουν το λάβαρο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον ρατσισμό, χάνουν τη φωνή τους ή, χειρότερα, δικαιολογούν τη στοχοποίηση Εβραίων, στο όνομα καταδίκης του «ναζιστικού κράτους του Ισραήλ» και της «γενοκτονίας στη Γάζα». Η ελληνική Αριστερά, ιστορικά, δεν υπήρξε αντισημιτική. Εγινε «αντισιωνιστική» στη λογική ο φίλος του εχθρού μου (ΗΠΑ) είναι εχθρός μου.
Εξάλλου, οι Έλληνες Εβραίοι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του συνδικαλιστικού κινήματος. O Αβραάμ Μπεναρόγια ήταν από τους ιδρυτές του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας. Το ΕΑΜ περιμάζεψε στα βουνά πολλούς κατατρεγμένους από τη ναζιστική θηριωδία, ενώ ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το θρυλικό «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Στην ανάρτησή του, ο προσαχθείς Καλαϊτζίδης καταθέτει ένα μίνι μανιφέστο... ένοπλης πάλης, δίνει ραντεβού στο λιμάνι του Πειραιά και προειδοποιεί: «Το ελληνικό κράτος θέλει το κέντρο της Αθήνας να κατακλύζεται μόνο από σιωνιστές δολοφόνους που θα φτύνουν και θα βρίζουν όσους υπερασπίζονται τη μαρτυρική Παλαιστίνη, θα ξεκουράζονται από τις δολοφονίες παιδιών που έχουν διαπράξει και φυσικά θα αγοράζουν τα πάντα ως έποικοι-επενδυτές... Να προσέχετε, όμως, τα πράγματα όπως βλέπετε σοβαρεύουν και πατάτε ήδη σε ένα “πολύ λεπτό στρώμα πάγου”. Δεν ξέρω μέχρι πότε θα συγκρατώ ανθρώπους και καταστάσεις».
Στην Ελλάδα, παρά τη γεωπολιτική συμμαχία με το Ισραήλ, που «χτίστηκε» απ’ όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας και τις επενδύσεις με την εισροή Ισραηλινών τουριστών και αγοραστών real estate, εντοπίζονται εστίες αντισημιτισμού.
Οι ρίζες του ελληνικού αντισημιτισμού «θρέφονται» από τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, που δημιουργήθηκε από την... παμπάλαια κατηγορία ότι οι Εβραίοι ευθύνονται για τη θανάτωση του Χριστού. Αν και ο ίδιος ο Ιησούς ήταν Εβραίος, οι Εβραίοι θεωρήθηκαν συλλήβδην «σταυρωτήδες του Χριστού». Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποκαλεί τους Ιουδαίους «άθλιους», «δείλαιους», «άρπαγες», «πλεονέκτες» και έγραφε «ένθα δε πόρνη έστηκεν, πορνείον έστιν ο τόπος· μάλλον δε ουχί πορνείον και θέατρον μόνον εστίν η συναγωγή».
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός κήρυσσε ότι «οι Εβραίοι, παρακινούμενοι από τον πατέρα των τον διάβολον, ευθύς οπού γεννηθή, το μαθαίνουν να βλασφημά και να αναθεματίζη τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας». Τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, σύμφωνα με μία δοξασία, οι οπαδοί του Ιησού θυσίαζαν ανθρώπους για να φάνε το σώμα τους και να πιουν το αίμα τους.
Αυτή η δοξασία έγινε αφορμή για το μεγάλο πογκρόμ που ξέσπασε στην Κέρκυρα τον Απρίλιο του 1891. Οι εκεί Εβραίοι κατηγορήθηκαν ότι είχαν δολοφονήσει ένα κοριτσάκι για να χρησιμοποιήσουν το αίμα του για τελετουργικούς σκοπούς. Ο αντιεβραϊσμός των χριστιανικών θρησκειών αποτελεί το «υπόβαθρο» του αντισημιτισμού στις χριστιανικές κοινωνίες, στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη. Με τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπά του «τροφοδοτεί» τον εθνικισμό ή και τον ρατσισμό.
Τα δήθεν χριστιανικά κηρύγματα έγιναν φωνές μίσους. «Το κάψιμο του Ιούδα», παλαιότερα, συνοδευόταν από λιθοβολισμούς στα σπίτια Εβραίων. Ο αντισημιτισμός, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, στη δεκαετία του 1940 και μετά είχε και οικονομικά κίνητρα: τον σφετερισμό της κινητής και ακίνητης περιουσίας των 56.000 Εβραίων από ορθόδοξους συμπολίτες τους.
