Η πρόσφατη δήλωση της Βάσιας Αναστασίου, επιλαχούσας βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στην Ανατολική Αττική, ότι «απέχει από τη βουλευτική έδρα ένα θάνατο», προκάλεσε δικαιολογημένα ένα μούδιασμα και αγανάκτηση. Ακόμη κι αν ειπώθηκε με ελαφρότητα ή “χιουμοριστική” διάθεση, πρόκειται για λόγια που δεν λέγονται ούτε φυσικά για αστείο.
Η πολιτική δεν είναι παιχνίδι αριθμών ή διαδοχής πάνω σε ανθρώπινες ζωές. Η βουλευτική ιδιότητα δεν είναι μια καρέκλα που την περιμένεις να «αδειάσει». Είναι ευθύνη, προσφορά, και πάνω απ’ όλα σεβασμός προς τον θεσμό και προς τον άνθρωπο. Όταν κάποιος μιλά δημόσια με τέτοια αμετροέπεια, δείχνει όχι απλώς έλλειψη ενσυναίσθησης, αλλά και επικίνδυνη απουσία αντίληψης του ρόλου που επιδιώκει να αναλάβει.
Πώς μπορεί ένας πολίτης να εμπιστευθεί έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει τον θάνατο, και τη θέση ενός συναδέλφου με τόσο κυνισμό; Και όσοι σπεύδουν να τη στηρίξουν, συμμερίζονται άραγε αυτή τη λογική;
Η δημόσια ζωή χρειάζεται ανθρώπους με ήθος, μέτρο και ευαισθησία. Όχι πολιτικούς που «αστειεύονται» με τη ζωή και τον θάνατο, ούτε που βλέπουν τη Βουλή ως επαγγελματική προοπτική. Γιατί όταν η πολιτική χάνει το ανθρώπινο στοιχείο, τότε χάνει και το νόημά της. Κι αυτή η δήλωση ήταν ακριβώς η απόδειξη του πόσο επικίνδυνο είναι να θεωρούμε φυσιολογικό το ανείπωτο.
