Αν υπάρχει κάτι πιο αποκαλυπτικό για το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου στη χώρα μας, είναι το πώς ένα φόρεμα μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής. Αναφερόμαστε φυσικά στην εμφάνιση της Πρώτης Κυρίας, της κυρίας Μαρέβα Γκραμπόφσκι - Μητσοτάκη, στα εγκαίνια του Grand Egyptian Museum στη Γκίζα.
Αντί ο δημόσιος διάλογος να επικεντρωθεί στη σημασία της ελληνικής παρουσίας σε μια τόσο σημαντική διεθνή πολιτιστική εκδήλωση, στην εμβέλεια των σχέσεων Ελλάδας - Αιγύπτου ή στη θέση της χώρας μας ως πυλώνα σταθερότητας και πολιτισμού στην Ανατολική Μεσόγειο, ένα μέρος της αντιπολίτευσης - και δυστυχώς και των social media - επέλεξε να ασχοληθεί με το… φόρεμα.
Η αισθητική ή η επιλογή ενός ενδύματος δεν μπορεί να αποτελέσει πολιτικό εργαλείο. Όταν όμως η πολιτική φτώχεια δεν έχει επιχειρήματα, τότε το βλέμμα χαμηλώνει στο ύφασμα και όχι στην ουσία. Και αυτό είναι, πέρα από άδικο, και βαθιά κατινίστικο.
Η Πρώτη Κυρία εκπροσώπησε τη χώρα με σεμνότητα, κύρος και γούστο. Το γεγονός ότι επιλέγει Έλληνες σχεδιαστές, ότι στέκεται με αυτοπεποίθηση και ισάξια δίπλα σε διεθνείς προσωπικότητες, είναι κάτι που θα έπρεπε να μας κάνει περήφανους - όχι να γίνεται αντικείμενο ειρωνείας ή μικροπολιτικής επίθεσης.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: αν δεν έχουμε κάτι ουσιαστικό να πούμε για τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο, για τις συνεργασίες, για τις προοπτικές, τότε μήπως το πρόβλημα δεν είναι το φόρεμα αλλά η φτήνια του δημόσιου λόγου;
Γιατί στο τέλος της ημέρας, το ύφασμα που ντύνει το σώμα μιας γυναίκας δεν λέει τίποτα· αυτό που λέει πολλά είναι το επίπεδο εκείνων που το σχολιάζουν.
