Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί σ’ ένα είδος πολιτικού reality. Δεν κυβερνά, δεν προτείνει, δεν πείθει. Απλώς περιμένει τη «μεγάλη καταστροφή» που ποτέ δεν έρχεται. Κάθε μέρα, σαν άλλοι προφήτες της Δευτέρας Παρουσίας, διαγωνίζονται ποιος θα πει το πιο μαύρο σενάριο.
Υπάρχει μια παλιά συνταγή στην πολιτική. Όταν δεν έχεις πρόγραμμα, όταν δεν έχεις νούμερα, όταν δεν έχεις πλάνο – φωνάζεις. Καταγγέλλεις, απειλείς, δραματοποιείς. Κι αν πιάσει, πάλι καλά. Αν όχι, φταίνε τα ΜΜΕ, το σύστημα, οι ελίτ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και ο ανάδρομος Ερμής.
Κάπως έτσι λειτουργεί η ελληνική αντιπολίτευση. Ένα διαρκές casting για ρόλο σε ταινία καταστροφής, χωρίς σκηνοθέτη και χωρίς θεατές. Ο κόσμος δεν τους παρακολουθεί πια – τους ανέχεται.
Γιατί να το κάνει; Εδώ και πέντε χρόνια παίζουν σε λούπα:
- Το κράτος διαλύεται.
- Η οικονομία πεθαίνει.
- Οι πολίτες λιμοκτονούν.
- Η Δημοκρατία πεθαίνει κάθε τρεις και λίγο.
Η οικονομία καταρρέει (ανεβαίνει). Η δημοκρατία καταλύεται (ψηφίζονται μεταρρυθμίσεις). Οι πολίτες επαναστατούν (ξαναδίνουν αυτοδυναμία). Κι ενώ η Ελλάδα πηγαίνει μπροστά, αυτοί συνεχίζουν να παριστάνουν τους επιζώντες μιας καταστροφής που υπάρχει μόνο στα δελτία Τύπου τους.
Και την ίδια ώρα, ο οίκος Fitch δίνει επενδυτική βαθμίδα. Η χώρα δανείζεται με τα χαμηλότερα επιτόκια της δεκαετίας. Η ανεργία μειώνεται. Και ο τουρισμός σπάει ρεκόρ.
Ο πολίτης δεν είναι ανόητος. Βλέπει. Και κυρίως, θυμάται. Θυμάται ποιος κυβερνούσε όταν έπρεπε να κλείσουν οι τράπεζες. Ποιος έφερνε μνημόνια δήθεν «καταργώντας» τα. Ποιος κραύγαζε «να καεί, να καεί» – και σήμερα μιλάει για «θεσμική ευθύνη».
Απέναντι σε όλο αυτό το φθαρμένο, κουρασμένο, κουραστικό θέατρο, η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένουν… ψυχρά.
Με νούμερα.
Με μεταρρυθμίσεις.
Με διεθνές κύρος.
Με συγκρούσεις – ναι, γιατί χρειάζονται. Αλλά με αποτέλεσμα.
Δεν είναι συναρπαστικό. Δεν έχει κραυγές. Δεν έχει «αντιστάσεις», «λαϊκά προσκλητήρια» και «επαναστάσεις των social». Έχει όμως ουσία. Κι αυτό τελικά επιβραβεύεται.
Η αλήθεια είναι σκληρή για την αντιπολίτευση: το μόνο πράγμα που φοβούνται περισσότερο από μια κρίση είναι να μην υπάρξει κρίση. Γιατί τότε δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Και τώρα που η χώρα δεν καίγεται, δεν χρεοκοπεί, δεν πνίγεται στο χάος, τι τους μένει; Ένα μικρόφωνο και η νοσταλγία για την εποχή που μπορούσαν να τρομάξουν τον κόσμο.
Δεν τρομάζει πια κανείς.
Η Νέα Δημοκρατία δεν χτίζει με φόβο. Χτίζει με δεδομένα. Και όσο κι αν τους πονάει, η μόνη φερέγγυα πολιτική δύναμη σήμερα στην Ελλάδα είναι αυτή.
Οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν τις πρόβες τους για την επόμενη καταστροφή. Την τελευταία φορά που το προσπάθησαν, το μόνο που κατάφεραν, ήταν να κάνουν όλη την Ελλάδα: μπλε.
