Η αντιπολίτευση έχει βάλει στοίχημα ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά, ποιος θα βρίσει πιο χυδαία. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νικόλας Φαραντούρης, μιλά για «εγκληματική οργάνωση του χειρίστου είδους» και αποκαλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη «νονό της εγκληματικής οργάνωσης». Αυτή δεν είναι πολιτική, είναι κρεσέντο ύβρεων. Τέτοιες δηλώσεις θα περίμενε κανείς από περιθωριακούς, όχι από πρόσωπα που εκπροσωπούν την Ελλάδα στις Βρυξέλλες.
Δεν είναι μόνος του. Πριν λίγες ημέρες η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Ευαγγελία Λιακούλη, χαρακτήρισε την κυβέρνηση «χούντα». Λέξεις που κουβαλούν ιστορικό βάρος γίνονται φθηνά συνθήματα για τηλεοπτικό χρόνο. Κι αν ο Φαραντούρης και η Λιακούλη κινούνται στα άκρα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει χρόνια τώρα εγκαταλείψει κάθε όριο με μια μόνιμη ρητορική μίσους και ύβρεων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιες πρακτικές αναπαράγονται από κόμματα που την υιοθετούν ως σημείο αναφοράς.
Η Νέα Αριστερά δεν πάει πίσω. Στις τάξεις της ξεχωρίζουν τα πρωτοπαλίκαρα του Τσίπρα, που πρώτοι δίδαξαν τον πολιτικό εκτροχιασμό με προσωπικές επιθέσεις, και απόλυτη περιφρόνηση για τον θεσμικό διάλογο. Σήμερα συνεχίζουν την ίδια τοξική συνταγή, αποδεικνύοντας ότι αυτός ο δρόμος δεν ήταν παρένθεση, αλλά συνειδητή επιλογή.
Όσο κι αν φωνάζουν, όσο κι αν βρίζουν, η πολιτική τους δεν ξεφεύγει από τα όρια της γελοιότητας. Όταν το βασικό τους όπλο είναι η λάσπη και οι κραυγές, δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε γιατί δεν πείθουν. Η φτήνια της ρητορικής τους είναι η καλύτερη διαφήμιση για όσους τους απορρίπτουν.
Η αντιπολίτευση έχει φτάσει στα όρια της γελοιότητας και δυστυχώς, δεν υπάρχει πάτος.
