Ο γνωστός δημοσιογράφος, φίλος του Μπερλουσκόνι και ιδρυτής της φιλελεύθερης κεντρώας εφημερίδας γνώμης, ο Τζουλιάνο Φεράρα, είχε πει για τον καβαλιέρε πως είναι ένας σοσιαλιστής που λατρεύει τις απολαύσεις. Προφανώς δεν υπήρξε σοσιαλιστής, αλλά σίγουρα αγαπούσε τις απολαύσεις και τις προκλήσεις. Ίδρυσε το κόμμα του και σε επτά μήνες είχε γίνει πρωθυπουργός! Είχε καταφέρει να μιλήσει στους Ιταλούς «ντεσκαμισάδος» στη γλώσσα τους και εκείνοι πείστηκαν ότι είναι ακόμα ένας από αυτούς: ένας βιοπαλαιστής που έβγαζε το ψωμί του τραγουδώντας για τους έχοντες σε πολυτελή κρουαζιερόπλοια. Σε κάθε περίπτωση οι Ιταλοί είχαν βρει τον εαυτό τους αντικρίζοντας τον Μπερλουσκόνι: αφού αυτός, που είναι ένας από μας, γιατί όχι κι εμείς;
Άλλωστε, οι Ιταλοί είχαν βαρεθεί τα ατελείωτα «μπλα-μπλα» των αριστερών και τις ενοχές των δεξιών. Κι εδώ που τα λέμε ο Cav ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας, άνετος στην επικοινωνία, με καινοτόμες απόψεις για την οικονομία, κυρίως όμως πρόθυμος να συγκρουστεί με το κατεστημένο της πολιτικής και συνδικαλιστικής κάστας. Ιδρύοντας τη Forza Italia ταρακούνησε το πολιτικό σκηνικό που μέχρι τότε μονοπωλείτο από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και τους Κομμουνιστές. Ο Μπερλουσκόνι είχε την τέχνη να πουλάει και να πουλάει καλά τις ιδέες του. Και το κόμμα του δεν ήταν παρά ένα «προϊόν» που ζητούσε η αγορά.
Ακόμα και η ονομασία του κόμματος –δικής του έμπνευσης– άλλαξε όσα ίσχυαν μέχρι τότε στην ονοματοδοσία των αστικών κομμάτων. Ήταν μια επανάσταση, αντίστοιχη του φιλελεύθερου αφηγήματος στο οποίο έδωσε εμπορικά χαρακτηριστικά προκειμένου να τον καταστήσει προσιτό στα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Είχε, όμως, δίπλα του και σπουδαίες προσωπικότητες που δεν είχαν κατ’ ανάγκην πολιτική ή ιδεολογική συγγένεια με τη Δεξιά: από τον Lucio Stanca, που πρόλαβε τους πάντες στην τεχνολογική καινοτομία, μέχρι τον Lucio Colletti και τον Marcello Pera, τους φιλοσόφους του «τρίτου δρόμου» μεταξύ κεφαλαίου και κοινωνικού φιλελευθερισμού.
Σε κάθε περίπτωση, ο Μπερλουσκόνι –με τις καλές και κακές στιγμές του– ήταν μοναδικός. Ευφυΐα και ικανότητα να δίνει ζωή στις ιδέες του και να τις κάνει εφαρμόσιμες. Κάτι λεπτομέρειες όπως αυτή να προτείνει την κατασκευή μιας Ferrari Junior για τους «φτωχούς», έκαναν τον Cav ξεχωριστό σε φίλους και εχθρούς. Μαζί του από σήμερα έφυγε και μια ολόκληρη εποχή συστημικής «αντισυστημικότητας».
