Την ώρα που η Ελλάδα καταγράφει μια ιστορική μετατόπιση στο ευρωπαϊκό της αποτύπωμα, η αντιπολίτευση δείχνει να εγκλωβίζεται σε έναν δημόσιο διάλογο χαμηλών προσδοκιών.
Από τη μία πλευρά, επί κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη, η χώρα βρίσκεται ξανά στον σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων, με καθοριστικό λόγο στα κέντρα αποφάσεων της Ευρωζώνης, και πρωταγωνιστική παρουσία στο Eurogroup. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να αφιερώνει πολιτικό κεφάλαιο σε συζητήσεις για το ποιες χώρες θα συμμετέχουν στη Eurovision, μετατοπίζοντας τη συζήτηση από την ουσία στο περιθώριο.
Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και αποκαλυπτική. Η κυβέρνηση επενδύει στη σοβαρότητα, στην αξιοπιστία και στη θεσμική αναβάθμιση της χώρας. Η Ελλάδα, που πριν από λίγα χρόνια ήταν το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, σήμερα συνομιλεί ισότιμα, διαμορφώνει ατζέντα και συμμετέχει ενεργά στη χάραξη οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν κάποιος μας έλεγε στα χρόνια της βαθιάς κρίσης ότι η χώρα θα έφτανε να έχει ηγετικό ρόλο στο Eurogroup, δύσκολα θα τον πιστεύαμε, και αυτό το έχω ξαναγράψει.
Κι όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα που οικοδομήθηκε με σχέδιο και συνέπεια. Απέναντί της, η αντιπολίτευση φαίνεται να αναζητά διαρκώς αφηγήματα, συχνά επιφανειακά, για να καλύψει την αδυναμία της να αρθρώσει πειστική, ουσιαστική πολιτική πρόταση. Αντί για προτάσεις για την οικονομία, την ανάπτυξη και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, επιλέγει τον θόρυβο της επικαιρότητας.
Σε μια περίοδο που η χώρα ανεβαίνει επίπεδο, η πολιτική αντιπαράθεση αποκαλύπτει ποιοι κοιτούν μπροστά και ποιοι μένουν στην επιφάνεια για να θυμίζουν παρελθοντικές καταστάσεις που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε.
