Πριν από 31 χρόνια, στις 19 Σεπτεμβρίου 1994, η Ελλάδα αποχαιρέτησε έναν από τους πιο ξεχωριστούς καλλιτέχνες της μεταπολεμικής γενιάς, τον Αλέξη Ακριθάκη. Ο ζωγράφος που κατάφερε να μετατρέψει τη ζωγραφική σε μια ατέλειωτη γιορτή χρωμάτων και συμβόλων, συνεχίζει μέχρι σήμερα να εμπνέει με το αντισυμβατικό του πνεύμα.
Ο Ακριθάκης γεννήθηκε το 1939 και πολύ νωρίς έδειξε την ανάγκη του να εκφραστεί έξω από τα συνηθισμένα. Η εικαστική του γλώσσα, γνωστή και ως «τσίκι-τσίκι», έγινε το προσωπικό του αποτύπωμα. Σχέδια γεμάτα συνεχείς γραμμές, μικρά σύμβολα, έντονες χρωματικές εκρήξεις και μια παιγνιώδης διάθεση συνέθεσαν έναν κόσμο που έμοιαζε να αιωρείται ανάμεσα στην αθωότητα του παιδιού και τη βαθιά ενσυναίσθηση του ενήλικα. Οι πίνακές του είναι σαν μικρές ιστορίες – άλλοτε μελαγχολικές, άλλοτε σαρκαστικές, πάντοτε όμως ζωντανές.
Η πορεία του δεν περιορίστηκε στην Ελλάδα. Ζώντας για χρόνια στο Βερολίνο, ήρθε σε επαφή με τα μεγάλα καλλιτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης, χωρίς ποτέ να χάσει την προσωπική του σφραγίδα. Παράλληλα, διατήρησε ισχυρούς δεσμούς με την αθηναϊκή καλλιτεχνική σκηνή, όπου η φιλία του με ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών έδωσε νέες διαστάσεις στο έργο του. Ήταν ένας δημιουργός που δεν ακολουθούσε «σχολές»· έφτιαχνε τη δική του.
Η καθημερινότητά του, γεμάτη ένταση, χιούμορ και μια αστείρευτη όρεξη για ζωή, αντικατοπτριζόταν σε κάθε του δουλειά. Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για έναν άνθρωπο με αφοπλιστική ειλικρίνεια, που έβλεπε τον κόσμο με μάτια γεμάτα φαντασία. Και ίσως αυτή να ήταν η μεγαλύτερη του παρακαταθήκη: η δυνατότητα να βλέπεις το απλό σαν κάτι μαγικό.
Τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατό του, οι εκθέσεις και τα αφιερώματα στο έργο του αποδεικνύουν πως ο Ακριθάκης παραμένει σύγχρονος. Οι νέες γενιές ανακαλύπτουν μέσα από τις ζωγραφιές του μια τέχνη που δεν έχει ανάγκη από «οδηγίες χρήσης», αλλά μιλά κατευθείαν στην ψυχή. Το πολύχρωμο, συχνά ειρωνικό αλλά πάντα αυθεντικό σύμπαν του συνεχίζει να θυμίζει ότι η τέχνη δεν χρειάζεται να είναι σοβαροφανής για να είναι ουσιαστική.
Ο Αλέξης Ακριθάκης δεν ήταν απλώς ένας ζωγράφος. Ήταν ένας αφηγητής εικόνων, ένας άνθρωπος που μετέτρεψε το χαρτί και τον καμβά σε παιχνίδι, σε τραγούδι, σε μνήμη. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που σήμερα, 31 χρόνια μετά, μιλάμε ακόμα για εκείνον με την ίδια ζεστασιά – σαν να μην έφυγε ποτέ πραγματικά.
