Βέρτιγκο φαίνεται ότι έχει προκαλέσει σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά το πολιτικό ταξίδι του Τσίπρα στην «Ιθάκη». Στην αρχή ήταν ο ίλιγγος που ξεκίνησε από τον εξώστη του Παλλάς, την περασμένη Τετάρτη. Και ύστερα η προκλητική απαξίωσή του από τον μεσσία, νεόκοπο συγγραφέα. Η κατάσταση της πολιτικής υγείας του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πλέον μη αναστρέψιμη.
Δεν είναι λίγοι πια αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο πάλαι ποτέ ηγέτης τους χρησιμοποιεί… φυσικές και χημικές μεθόδους με διττό στόχο. Από τη μία να διαχωρίσει στα συστατικά της την κυβερνώσα Αριστερά για να διαλέξει τα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει στα… πειράματά του και από την άλλη να δημιουργήσει ετερόκλητες ενώσεις για να προκαλέσει ένα πολιτικό big bang και να συνθέσει μια νέα μεταπολίτευση. Όσο για τον καταλύτη που χρησιμοποιούν στην Αμαλίας, δομικό του συστατικό είναι ο ίδιος και απαράλαχτος λαϊκισμός του Τσίπρα του 2015, όταν μαζί με τον Πάνο Καμμένο θα έφερναν ζουρνάδες και νταούλια για να χορέψουν τις αγορές. Και τελικά άρχισε η Ελλάδα να σέρνει τον χορό του Ζαλόγγου...
Επί του παρόντος φαίνεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αφού έβγαλε τον επικήδειο για την αντιπολίτευση των παλιών συντρόφων του στο Παλλάς, θυμήθηκε τον Γαλιλαίο και τη φράση του όταν το ιερατείο τον απειλούσε να τον ρίξει στην πυρά επειδή έλεγε το ορθό για την κίνηση της Γης. «Και όμως γυρίζει», είπε και σχολίασε μέσω κύκλων του τις αναταράξεις σε ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και Κασσελακιστάν. Η «Μεγάλη Ανατριχίλα», κυρίως για τους Συριζαίους, στο Παλλάς λειτούργησε, σύμφωνα με την Αμαλίας, ως «το απαραίτητο ταρακούνημα σε ένα σύστημα που βαλτώνει».
Κάποιοι στη λίστα των… τσιπροπληγέντων προσθέτουν και το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς ο Τσίπρας αναζητεί να «ξεκλέψει» και κάτι από την Κεντροαριστερά, με βάση τη δημοσκοπική –τουλάχιστον– αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να πείσει. Το βέβαιο είναι πάντως πως αν υπήρχε υπολογίσιμη πολιτική οντότητα του ΠΑΣΟΚ δεν θα έχρηζε παρά μόνο κοινωνιολογικής ανάλυσης το πώς διαλύθηκε, και μάλιστα σε τόσα κομμάτια, ένα κόμμα που η εκλογική του δύναμη ήταν στο 32% πριν από μόλις έξι χρόνια.
Ίσως η επίδραση του Γαλιλαίου στον Τσίπρα δεν περιορίζεται μόνο σε μία φράση. Στα τέλη της δεκαετίας του 1620, ο Γαλιλαίος πίστευε ότι ο πάπας Ουρβανός θα ήταν πιο ανοιχτός στις ιδέες του από τους προηγούμενους πάπες. Έγραψε τον «Διάλογο» ως συνομιλία μεταξύ ενός οπαδού του Κοπέρνικου και ενός οπαδού της γεωκεντρικής θεωρίας της Εκκλησίας και ήλπιζε να ξεφύγει από την καταδίκη παρουσιάζοντας και τις δύο απόψεις. Ωστόσο, καταδικάστηκε για ιεροσυλία σε ισόβια φυλάκιση. Το βιβλίο του απαγορεύτηκε και ο ίδιος έλαβε εντολή να αποκηρύξει και να καταραστεί τις απόψεις του.
Αυτά συνέβησαν όμως στον Μεσαίωνα γιατί στις σύγχρονες δημοκρατίες της Δύσης η μεγαλύτερη κατάρα είναι η δις και τρις περιφρόνηση και απόρριψη της κοινωνίας. Και αυτός είναι σίγουρα ο μεγάλος φόβος του Τσίπρα.
Με τα… συντρόφια ίσως τελικά ο Αλέξης Τσίπρας να πιστεύει ότι ξεμπέρδεψε σχετικά εύκολα, με την επόμενη ημέρα όμως, μετά τη φιέστα στο Παλλάς, τι γίνεται;
Τους υπουργούς της διακυβέρνησής του και τους στενούς του συνεργάτες το… μακρινό 2015 τους εξοβέλισε στον εξώστη του θεάτρου, τους καταχέρισε για την αντιπολίτευση που ασκούν και τους προειδοποίησε πως «όστις έρθει ως συνεπιβάτης στο νέο ταξίδι να γνωρίζει πως κομματική προϋπηρεσία, πρωτοπαλίκαρα σε ομάδες και λοιπά αξιώματα δεν αναγνωρίζονται». Τι κι αν ο Αλέξης Χαρίτσης του αντέτεινε ότι «Λαϊκό Μέτωπο του ενός δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ». Ο Τσίπρας με το εκπαιδευμένο αυτί σε αυτοαναφορές, πομπώδεις λαϊκιστικές εκφράσεις και σοφιστίες μία δυσκολία έχει, η οποία όμως φαντάζει ανυπέρβλητη γιατί είναι άρρηκτα συνδεμένη με το πολιτικό του DNA.
Στον τομέα της επικοινωνίας θα ρίξει στη μάχη τα teaser της «νέας μεταπολίτευσης», αλλά σαν έρθει η ώρα για ένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης με δομή, συμμαχίες, πρόσωπα και δεσμεύσεις, πού θα βρεθεί το manual; Και τι θα γίνει με το κόμμα των Τεμπών και τη Μαρία Καρυστιανού, η οποία στον απόηχο της εμφάνισης Τσίπρα πήρε θέση υπέρ των αγροτικών κινητοποιήσεων και επανέφερε –με τον τρόπο της– στο προσκήνιο το σενάριο ίδρυσης ενός κινήματος πολιτών που επ’ ουδενί θα συνεργαστεί με πρόσωπα από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό;
Η μεγαλύτερη ανησυχία για τους από καιρό έτοιμους χορηγούς και επενδυτές στο rebranding Τσίπρα απορρέει από το πολιτικό γενετικό υλικό του ιδρυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Τον μεγαλωμένο και γαλουχημένο Τσίπρα στις στερεότυπες αναγνώσεις της Αριστεράς, με τον καθαρό αντιδυτικισμό και έναν καμουφλαρισμένο αντισημιτισμό. Έναν Τσίπρα φτιαγμένο με τα υλικά που διαμόρφωσαν την Κωνσταντοπούλου, τον Ανδρουλάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και τον Βελόπουλο. Όλους αυτούς που ο… άχαστος –ο οποίος, σαν το θέλησαν οι καιροί, έγινε πολιτικός πατροκτόνος και παιδοκτόνος– τους διαπομπεύει ως άχρηστους.
