Μπορεί να εμφανίζεται ως… μεσσίας της Αριστεράς και ως ηγέτης της Κεντροαριστεράς, όμως ο Αλέξης Τσίπρας είναι «μόνος» και ψάχνει ένα αφήγημα. Το θέμα με το βιβλίο του επιβεβαίωσε όλους όσοι τόνιζαν εξαρχής ότι είναι ένα πυροτέχνημα και θα έχει ανάλογη πορεία.
Είπε ό,τι είχε να πει για τους πρώην συντρόφους του, τους έδειξε την αντιπάθειά του, τους φόρτωσε με όλα τα λάθη –και είναι πολλά– της κυβέρνησης που ο ίδιος έφτιαξε μαζί με τον φίλο Πάνο Καμμένο και τους έβαλε στον εξώστη να παρακολουθούν τον ευτελισμό και τον διασυρμό τους από τον ίδιο και το περιβάλλον του.
Το μήνυμα της επιστροφής που θέλησε να στείλει μετατράπηκε σε μήνυμα απόγνωσης ενός πολιτικού που θέλει διακαώς να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή για να δείξει στους συντρόφους του πως γίνανε... νοματαίοι χάρη σε αυτόν. Αναζητεί μια δικαίωση, χωρίς κανείς να γνωρίζει τον λόγο, αφού συνολικά η αποτίμηση του έργου του αποτελεί τη μεγαλύτερη διάψευση της πορεία του στην πολιτική.
Εμφανίστηκε στη σκηνή του Θεάτρου Παλλάς για να κουνήσει το δάχτυλο και να ζητήσει μια ακόμη ευκαιρία από αυτούς που ο ίδιος στην κυριολεξία κορόιδεψε τάζοντας ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί για να κάνει τελικά τα ανάποδα. Και ενώ θέλησε να ξεφορτωθεί το παρελθόν, στο τέλος της ημέρας αυτό που κατάφερε είναι να το επαναφέρει ακόμη πιο έντονο.
Επικριτές του, πρώην σύντροφοί του. Άνθρωποι που άδειασε στον δρόμο –όχι της Γένοβα– προκειμένου να διατηρήσει την καρέκλα της εξουσίας και που έφτασε να τους φορτώσει κάθε λάθος, κάθε εγκληματική –πολιτικά– ενέργεια που χρέωσε τους πολίτες φέρνοντας ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο.
Από την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου προέκυψε το απόλυτο κενό. Κανένα πολιτικό αφήγημα, καμία σοβαρή πρόταση, καμία εναλλακτική λύση. Καταστροφολογία και λαϊκισμός σε ένα μοτίβο ίδιο και απαράλλαχτο με αυτό της περιόδου 2019-2023 και το οποίο τον οδήγησε σε εκλογική συντριβή.
Βασιζόμενος στην κατάσταση της αντιπολίτευσης κινείται στη λογική «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος» και ευελπιστεί πως η μνήμη των πολιτών είναι κοντή αλλά και στο ότι σήμερα υπάρχει κόσμος που δεν έζησε με την ίδια ένταση τα γεγονότα του 2015-2019. Κόσμος που ανήκει σε νεότερες ηλικίες.
Μόνο που ο ίδιος δεν είναι αυτός που ήταν προ 15 ετών. Αδυνατεί να ξεσηκώσει τον κόσμο και, το χειρότερο για τον ίδιο, αδυνατεί να βρει κύμα αγανάκτησης για να πατήσει πάνω σε αυτό. Αφήστε που την ίδια στιγμή σκοτώνονται και άλλοι αρχηγοί για να πιάσουν το… κύμα, όχι του Νίκου Καραχάλιου, αλλά εκείνο που δημιουργούν οι αρνητικές ψήφοι.
