Αν η πολιτική ήταν Instagram, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα είχε ήδη πάρει το like του μήνα. Με... βόλτες χωρίς κράνος και παρεμβάσεις κατά των… καμερών, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας δείχνει να μπερδεύει τον Νέο Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας με reality show. Αντί να στηρίξει ουσιαστικά μέτρα πρόληψης για τα τροχαία, καταγγέλλει «παραβιάσεις δικαιωμάτων» και κάνει πλάτες στην κουλτούρα της ατιμωρησίας. Φυσικά, δε λείπει και η γνωστή εργαλειοποίηση του πόνου: από τροχαία μέχρι «συγκάλυψη», όλα αξιοποιούνται στο αφήγημα της αιώνιας αντιπολίτευσης. Άλλοι φτιάχνουν νόμους. Άλλοι απλώς φτιάχνουν εντυπώσεις.
Με ύφος αυστηρής καθηγήτριας και επιχειρήματα εφηβικού forum, η Ζωή Κωνσταντοπούλου μίλησε για τον ΚΟΚ λες και συζητούσαμε για κάποιο κακόγουστο Big Brother. Όταν καταγγέλλεις τις κάμερες για «προσβολή προσωπικών δεδομένων», αλλά δεν έχεις πρόβλημα να ανεβάζεις φωτογραφίες στο Instagram με πατίνι και χωρίς κράνος, μάλλον το πρόβλημα δεν είναι οι κάμερες...
Στην ομιλία της, η κα Κωνσταντοπούλου θυμήθηκε τροχαία, θυμήθηκε σκάνδαλα, θυμήθηκε να θυμίσει στους πάντες ότι… θυμάται. Αυτό που δεν βρήκε να πει, βέβαια, ήταν μια λέξη για την ανάγκη αλλαγής της οδηγικής νοοτροπίας. Γιατί όταν τα πάντα είναι ευθύνη κάποιου άλλου, οι ψήφοι είναι πιο εύκολοι και η αυτοκριτική περιττή.
Ο Νέος ΚΟΚ, αντί να γίνει αφορμή για συναίνεση σε μια εθνική πληγή όπως τα τροχαία, μετατράπηκε –χάρη στην πρόεδρο της Πλεύσης– σε άλλη μια σκηνή πολιτικού θεάτρου. Λες και το κράνος είναι καταστολή, οι κάμερες λογοκρισία και οι παραβάτες... κοινωνικοί αγωνιστές. Τελικά, μερικοί μιλούν για δικαιώματα, μόνο όταν πρόκειται να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην ανευθυνότητα.
