Ο νέος… εμφύλιος του Διαδικτύου ακούει στο όνομα Στέλιος Καζαντζίδης. Στήθηκε με αφορμή την ταινία «Υπάρχω» και πρωταγωνιστή τον Χρήστο Μάστορα και έρχεται σε συνέχεια των πολέμων που ξεσπούν στα social media, σε μια προσπάθεια που τελικά δείχνει να έχει στόχο την ακύρωση του παρελθόντος.
Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Δεν ξέσπασε με αφορμή τον Καζαντζίδη. Απλά με αφορμή το θέμα της ταινίας του Καζαντζίδη και τους επικριτές του, που έφτασαν στο σημείο να μιλούν ακόμη και για μισογυνισμό, δείχνει ότι το θέμα έχει φτάσει στα όριά του. Και αυτό διότι επί της ουσίας ζητείται να καταδικαστεί στη συνείδηση όλων ένα πρόσωπο που έχει τη δική του θέση στη νεότερη ιστορία της χώρας.
Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Και τείνει να μετατραπεί σε ένα είδος φασισμού. Από τα αιτήματα για απομακρύνσεις προτομών όπως αυτή του Χριστόφορου Κολόμβου, που έχει χαρακτηριστεί ως ρατσιστής και άλλα πολλά, μέχρι την απομάκρυνση του βιβλίου «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά». Στην Ελλάδα είδαμε ακόμη και να αλλάζουν στίχοι τραγουδιών, να «εξαφανίζονται» τραγούδια του Ζαμπέτα αλλά και παλιές ελληνικές ταινίες για να μην τεθεί θέμα ρατσισμού. Είδαμε ακόμη και να τίθεται θέμα για το πολίτευμα με αφορμή την ιθαγένεια για την πρώην βασιλική οικογένεια.
Κανένας από τους επικριτές δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί ή να αποδεχθεί ότι μιλάμε για άλλες εποχές και άλλες συνθήκες. Με την επίκληση μιας δήθεν πολιτικής ορθότητας, καταλήγουμε να ζούμε εποχές λογοκρισίας.
Μπορεί να αναζητούμε τρόπους για να… τσακωθούμε και να διαφωνήσουμε. Όταν όμως ξεχνάμε την ιστορία μας, αδυνατούμε να κοιτάξουμε το μέλλον. Ένα είναι βέβαιο: η προσπάθεια να ακυρωθεί το παρελθόν είναι η βάση για ένα μέλλον χωρίς πυλώνες και χωρίς αρχές, όπου η τοξικότητα παίρνει τη θέση της κανονικότητας.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
