Η απότομη, αν και μικρή, άνοδος στις δημοσκοπήσεις πριν από τον Δεκέμβριο προκάλεσε ένα είδος αλαζονείας στο ΠΑΣΟΚ, με τον Νίκο Ανδρουλάκη να θεωρεί ότι με τις τροπολογίες και τις παροχολογίες διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα. Κάτι το γεγονός πως έγινε από το πουθενά αξιωματική αντιπολίτευση, κάτι ο πολυκερματισμός της Αριστεράς, έδωσαν μια εικόνα που όμως στη συνέχεια εμφάνισε σημάδια ανατροπής και οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες της καταστροφολογίας.
Η απουσία ενός θετικού αφηγήματος έρχεται απλά να προστεθεί στην αδυναμία –συνολικά της αντιπολίτευσης– να δημιουργηθούν συνθήκες ανατροπής, όπως την οραματίζεται η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και όπως την οραματιζόταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ. Στις τελευταίες για το έτος δημοσκοπήσεις καταγράφηκε το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ έπιασε ταβάνι.
Η ηγεσία Ανδρουλάκη –όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ– κινείται στη λογική «να πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ», χωρίς να απαντάει στο ερώτημα πώς θα κυβερνηθεί η χώρα και από ποιους και τι ακριβώς προτείνει ως λύση για τα προβλήματα και την ανάταξη της χώρας;
Επενδύει επίσης σε μια αντιδεξιά ρητορική εμφυλιοπολεμικής λογικής, με τον Νίκο Ανδρουλάκη να υποστηρίζει πως τίθεται ζήτημα προστασίας του πολιτεύματος λόγω του επώνυμου που διάλεξε η οικογένεια του τέως βασιλιά και εγκάλεσε την κυβέρνηση για την εφαρμογή ενός νόμου που το 1994 έφερε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και μόνο αυτό αρκεί για να διαπιστώσει κανείς την ένδεια επιχειρημάτων και προτάσεων για τη χώρα και την επόμενη ημέρα. Και είναι πολλά άλλα που δείχνουν τον «πράσινο ΣΥΡΙΖΑ» να επανέρχεται στο σκληρό ροκ μετά τις τροπολογίες-πυροτεχνήματα.
Η… δημιουργική ασάφεια του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη αποτελεί ριμέικ ενός έργου που σταμάτησε να κόβει προ πολλού εισιτήρια. Η πολιτική επένδυση σε νεοαγανακτισμένους επιχειρήθηκε πρόσφατα και είναι δεδομένο ότι το 2025 δεν έχει καμία σχέση με το 2015, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν το επαναφέρουν…
