Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «The Spectator» διαβάσαμε ένα ενδιαφέρον άρθρο γύρω από ένα θέμα που όλο και περισσότερο αντιμετωπίζεται σχεδόν αδιάφορα από μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Ο αρθρογράφος Μπρένταν Ο’Νιλ, αντιμέτωπος με τη δραματική εικόνα του Ισραηλινού κρατούμενου στα χέρια της Χαμάς για 668 ημέρες, αναρωτιέται γιατί η Χαμάς, ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια από τις 7 Οκτωβρίου, δεν αισθάνεται ντροπή για ό,τι έχει κάνει, για ό,τι σήμερα κάνει, για ό,τι υπόσχεται να συνεχίσει να κάνει, δηλαδή να αρνείται να απελευθερώσει τους ομήρους, μια χειρονομία που θα την αποκαθιστούσε εν μέρει στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης και θα τελείωνε τον πόλεμο.
Ο λόγος που δεν το κάνει είναι γιατί αντέχει οικονομικά, παρά τις εικόνες που μεταδίδονται με τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα.
Από θύτης… θύμα
Η Χαμάς γνωρίζει ότι κάθε τρομερή πράξη που επηρεάζει όλα όσα συμβαίνουν γύρω στη Γάζα θα θεωρηθεί αυτόματα από μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης ευθύνη του Ισραήλ. Ο πόλεμος στη Γάζα, τον γνωρίζουμε και γράφουμε γι’ αυτόν, είναι πλέον μια ατελείωτη τραγωδία και έχει μετατραπεί όχι μόνο σε εργαλείο βαρβαρότητας αλλά και σε μια μορφή αυτοτραυματισμού για το ίδιο το Ισραήλ: ένας πόλεμος που δεν γίνεται κατανοητός, ο οποίος δημιουργεί όχι μόνο έναν απαράδεκτο αριθμό θανάτων αλλά και έναν απαράδεκτο βαθμό αυτο-νομιμοποίησης του Ισραήλ, είναι ένας πόλεμος από τον οποίο πρέπει να βγούμε, γράφει ο Ο’Νιλ, το συντομότερο δυνατό.
Αλλά η ευκολία με την οποία η διεθνής κοινή γνώμη έχει αρχίσει τώρα να μην αισθάνεται ντροπή για όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττονται από τη Χαμάς (και η ευκολία με την οποία αποδέχεται την ιδέα ότι η αναγνώριση ως κράτους ενός εδάφους που εξακολουθεί να ελέγχεται εν μέρει από τρομοκράτες που απαγάγουν, φυλακίζουν και εξευτελίζουν τους Εβραίους, είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσει η σύγκρουση σε σημείο καμπής, χωρίς να καταλάβει ότι η μονομερής αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους που δεν βρίσκεται σε διαπραγμάτευση είναι το μεγαλύτερο δώρο για όσους δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ) έχει να κάνει με ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να διαγραφεί από την τραγωδία στη Γάζα.
Σκεφτείτε όλες τις φρικαλεότητες που διαπράττονται στον κόσμο εναντίον των Εβραίων ως μέρος μιας νόμιμης αντίστασης εναντίον των διαβόητων, όπως χαρακτηρίζονται, «Ισραηλινών ναζί». Από αυτή την άποψη, ο όμηρος στα χέρια της Χαμάς δεν είναι πλέον το σύμβολο της φρίκης από ισλαμιστές τρομοκράτες, αλλά γίνεται πράξη αντίστασης ενάντια σε μια μεγαλύτερη απειλή για τον κόσμο που θα αντιπροσώπευε το εβραϊκό κράτος. Και με τον ίδιο τρόπο, πάντα σε αυτή την προοπτική, η ευκολία με την οποία κάποιοι επιλέγουν να δημιουργούν παραλληλισμούς μεταξύ του εβραϊκού κράτους και του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ συμβάλλει στη δημιουργία ενός ευνοϊκού εδάφους στο οποίο κάθε μορφή αντίστασης εναντίον του Ισραήλ καθίσταται νόμιμη και αποδεκτή.
«Μαύρος άγγελος»
Στην εφημερίδα «Il Foglio» δημοσιεύεται η υπόθεση μιας Ολλανδής νοσοκόμας η οποία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απειλεί να σκοτώσει «σιωνιστές» ασθενείς με ένεση. Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, διαβάζουμε για το περιστατικό με τους έξι κουκουλοφόρους που εισέβαλαν σε εστιατόριο στην Αθήνα, την περίπτωση των Εβραίων φοιτητών που προπηλακίστηκαν σε πτήση ισπανικής αεροπορικής εταιρείας, αλλά και για την επίθεση που δέχθηκε ένας Ισραηλινός επιβάτης λεωφορείου στο Δουβλίνο. Στη Γερμανία, τα κρούσματα έχουν σχεδόν διπλασιαστεί σε σύγκριση με το 2023, ξεπερνώντας τα 8.600, με μέσο όρο επτά-οκτώ επεισόδια την ημέρα μόνο στο Βερολίνο. Στη Γαλλία, περίπου 100 πράξεις αντισημιτισμού αναφέρονται κάθε μήνα, συμπεριλαμβανομένων επιθέσεων, απειλών και βανδαλισμού.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, το τρέχον κύμα είναι το πιο έντονο εδώ και είκοσι χρόνια. Το ένστικτο του συλλογικού αντισημίτη είναι να εξετάσει, στην καλύτερη περίπτωση, αυτά τα περιστατικά ως αντίδραση στις αισχρότητες που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα. Αλλά αυτό που αγνοείται είναι ότι δυστυχώς ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν δημιούργησε έναν νέο αντισημιτισμό: απλώς έδωσε μια ακόμη δικαιολογία, σε εκείνους που μισούν τους Εβραίους, να τους μισούν ακόμη περισσότερο και να θεωρούν κάθε Εβραίο ένοχο απλώς γιατί είναι Εβραίος.
Επικίνδυνες ταυτίσεις
Εκτός από τον πόλεμο στη Γάζα, αναφέρει η ιταλική εφημερίδα, μαίνεται παράλληλα και ένας άλλος πόλεμος, από τον οποίο ακόμη και εκείνοι που μισούν το Ισραήλ δεν θα πρέπει να επιτρέψουν στους τρομοκράτες να βγουν νικητές, μετατρέποντας τον αντισημιτισμό σε πράξη παγκόσμιας αντίστασης και να θεωρήσουν την προσήλωση στην προπαγάνδα της Χαμάς ως τον μόνο τρόπο για να υπάρξει ειρήνη στη Μέση Ανατολή, αντισταθμίζοντας τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γάζα με τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου. Το να ζητάς από το Ισραήλ κατάπαυση του πυρός είναι ένα θέμα. Κάνοντας όμως την ατζέντα της Χαμάς τη μόνη που μπορεί να σώσει τη Δύση είναι ένα διαφορετικό θέμα. Και αν η Χαμάς αισθάνεται έστω λίγη ντροπή για αυτό που έχει κάνει, θα πρέπει να αναρωτηθούμε όχι μόνο για τις ευθύνες του Ισραήλ, αλλά και για τις ευθύνες της Ευρώπης και της Δύσης που μετατρέπουν μια τρομοκρατική οργάνωση σε νόμιμο σημαιοφόρο μιας νέας παγκόσμιας «αντίστασης».
Πηγές: The Spectator, Il Foglio
