Όσοι είχαμε το κουράγιο ή την επαγγελματική υποχρέωση να παρακολουθούμε όλες αυτές τις ημέρες τα social media –δεν μιλάμε για όσους τολμήσαμε να σχολιάσουμε με τη φωνή της λογικής ή της εμπειρίας– πρέπει να καταλήξαμε, πάνω κάτω, στο ίδιο συμπέρασμα. Oτι όλες αυτές τις ημέρες, κατά έναν –πιθανώς μεταφυσικό αλλά σίγουρα τραγικό– τρόπο μια μεγάλη κατηγορία συνανθρώπων μας βρέθηκαν στον φυσικό τους χώρο: τη λάσπη... Ηταν εν μέρει αναμενόμενο αν λάβει κανείς υπόψη του όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια σε αυτό το είδος πολιτικής και προσωπικής επικοινωνίας, που μεταξύ των πολλών και δυσερμήνευτων χαρακτηριστικών της είναι ότι καθρεφτίζει το είδος και την ποιότητα της κανονικής επικοινωνίας, της κανονικής πολιτικής, αυτής με σάρκα και οστά.
Η εποχή της μετα-αλήθειας έχει πολλά χαρακτηριστικά, η παραγωγή και η διακίνηση του μίσους είναι ένα από αυτά. Το σημαντικότερο, όμως, είναι αυτό που δεν επιβάλλει την υπεράσπιση μιας πλευράς της πραγματικότητας για λόγους προσωπικής, ιδεολογικής, πολιτικής, κομματικής προσήλωσης σε αυτήν. Κάτι που είναι απολύτως αποδεκτό με τους όρους της συνύπαρξης. Το χειρότερο επιβάλλει την κατασκευή μιας άλλης πραγματικότητας, μιας άλλης αλήθειας για το ίδιο γεγονός. Σαν φαγητό που κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος ενισχύεται ολοένα και με περισσότερα μπαχαρικά που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο θυμός, ο προκλητικός, εριστικός λόγος, η ρητορική του μίσους.
Χαρακτηριστική περίπτωση της κατασκευής μιας πραγματικότητας που παντρεύτηκε αμέσως το θυμό και το μίσος ήταν αυτή του fake news για τα ελικόπτερα AH-64A Apache στο Στεφανοβίκειο. Ή για τους εργάτες γης που ήταν θαμμένοι στις λάσπες, κάτι που διακίνησε η κυρία Ακρίτα, ανεξάρτητα αν ακόμα δεν είχε αρχίσει η περίοδος των συγκομιδών. Και διάφορα άλλα, που αποδείκνυαν ότι δεν είναι η πραγματικότητα και η κατανόησή της αυτές που ενδιαφέρουν. Δεν είναι το γεγονός ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει –μαρξιστικό αυτό για όσους θυμούνται– και ότι πλέον το σημερινό μοντέλο Πολιτικής Προστασίας μοιάζει σαν να προσπαθείς να απεγκλωβίσεις ανθρώπους από ένα υπερσύγχρονο ασανσέρ με εργαλείο μια σκουριασμένη τανάλια. Απεναντίας, αυτό που αναδείχθηκε –εκτός των τραγικών πολιτικών ευθυνών που ήδη η αντιμετώπισή τους βρίσκεται στο τραπέζι– είναι ότι όλες οι φυλές της λάσπης περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να αποδείξουν ότι υπάρχουν. Γιατί μαυραγορίτες δεν είναι μόνο όσοι πουλάνε ακριβά τα εμφιαλωμένα νερά στους παθόντες συνανθρώπους μας...
