Τις μέρες που πέρασαν είδαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ρεβεγιόν και ρεβεγιόν, τραπέζια γεμάτα λαχταριστά εδέσματα, οικοδέσποινες απαστράπτουσες, καλεσμένους κατ ευχαριστημένους, μπόλικο γκλίτερ, μπόλικη χρυσόσκονη και φίλτρα, ναι φίλτρα, από αυτά που βάζουν οι άνθρωποι στις φωτογραφίες τους για να δείχνουν αψεγάδιαστοι στους άλλους, και για να καλύπτουν τη ματαιοδοξία τους,
Τα φώτα της δημοσιότητας φέτος τράβηξε το χριστουγεννιάτικο κάλεσμα που έκανε η Δέσποινα Βανδή σε φίλους και συνεργάτες της, την παραμονή των Χριστουγέννων, εξαιτίας της υπέρμετρης επεξεργασίας των φωτογραφιών, που φάνηκε ιδιαίτερα από το πρόσωπο του Λάκη Λαζόπουλου που ήταν παρών στο τραπέζι, και που στη μια φωτογραφία εμφανιζόταν με μούσι, ενώ στην άλλη από το πολύ το edit μέχρι και το μούσι είχε γίνει «μούσι», και του είχε απομείνει μόνο το μουστάκι, κι εδώ που τα λέμε κομματάκι δύσκολο να ξυρίστηκε ενδιάμεσα στο ρεβεγιόν.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι περιτύλιγμα μπορεί να χρειάζεται για ορισμένους η προβολή τόσο όμορφων στιγμών, βασικά δεν μπορώ να κατανοήσω την αναγκαιότητα της προβολής τους, και την μη ύπαρξη της ιδιωτικότητάς τους, όταν πρωταγωνιστές είναι πρόσωπα διαρκώς εκτεθειμένα στα φώτα της δημοσιότητας εξαιτίας της δουλειάς τους.
Ζούμε στον κόσμο των φίλτρων, φίλτρα παντού, φίλτρα στις ρυτίδες, φίλτρα στα μάτια, φίλτρα στα χαμόγελα, στα συναισθήματα, στη διάθεσή μας.
Έχει χαθεί η ουσία, μας ενδιαφέρει πώς θα φανούμε στους άλλους περισσότερο από το πώς πραγματικά νιώθουμε, ψάχνουμε απεγνωσμένα επιβράβευση σε λάικ και καρδούλες, σε σημείο που να μην ενδιαφέρει κανέναν αν χάνεται το μέτρο, και εάν τελικά όλο αυτό λειτουργεί ως μπούμερανγκ παρά σαν asset.
Ζήστε, τουλάχιστον αυτές τις μέρες μην είστε on line και, μη φοβάστε, το ανθρώπινο είδος επέζησε χιλιετίες χωρίς να είναι, για πέντε μέρες δεν θα σας συμβεί τίποτα.
