«Ανήρτησα πριν από λίγες ώρες ένα σκίτσο που στιγμάτισε με λάθος τρόπο τη 16ωρη εργασία. Προφανώς και η δική μου ανάρτηση και η συσχέτιση με το Άουσβιτς ήταν μη ορθή και λανθασμένη. Και δεν αποτελεί κομματική θέση παρά προσωπική πρωτοβουλία – αυτό είναι σαφές» – αυτά έγραψε ο υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, Παναγιώτης Καρίπογλου, εις επανόρθωση προηγούμενης ανάρτησής του την οποία συνόδευε με σκίτσο εικονίζον την πύλη του Άουσβιτς.
Ήταν ο τρόπος που επέλεξε να παρέμβει αντιπολιτευτικά σε δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη περί εργασιακών δικαιωμάτων. «Επέλεξε» σημαίνει ότι –εν αντιθέσει με τα προφορικά, την περιβόητη ρύμη του λόγου, που μπορεί κάτι να ξεφύγει είτε από βιασύνη είτε από άγνοια– στα γραπτά έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε, να γράψουμε, να σβήσουμε, να αναδιατυπώσουμε, να ξαναδιαβάσουμε, να ανοίξουμε ένα βοήθημα αν για κάτι δεν είμαστε και απολύτως σίγουροι και αφού τα κάνουμε όλα αυτά να πατήσουμε το enter.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βέβαια εκείνο που επικρατεί είναι η βιασύνη να διατυπωθεί γνώμη, στη λογική ότι «στη βράση κολλάει το σίδερο». Κι αν αυτό είναι ανεκτό από χρήστες που απλώς σκοτώνουν την ώρα τους ή εκτονώνουν αδιέξοδα και ξεδίνουν εκ του προχείρου και χωρίς να έχουν ευθύνη στη διαμόρφωση πολιτικής, οι πολιτικοί θα έπρεπε να γνωρίζουν τις οδηγίες χρήσεως του εργαλείου –γιατί εργαλείο είναι– και να τις ακολουθούν ευλαβικά. Κι αν δεν ξέρουν το manual των social, θα έπρεπε να θυμούνται εκείνο το «Verba volant, scripta manent» και να μην τα ρίχνουν όλα στον μύλο των δικτύων για μια χούφτα likes – είναι μη ορθό, είναι και λανθασμένο.
