Η ιστορία της Αριστεράς είναι γεμάτη διασπάσεις, οι οποίες οφείλονται στις διαφορετικές ιδεολογικές ερμηνείες που δίνουν οι τάσεις της. Ομως αυτό που συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μάλλον παγκόσμιο φαινόμενο στην πολιτική επιστήμη, αφού δεν έχει καταγραφεί ποτέ άλλοτε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εξαϋλώνεται μέσα σε λίγους μήνες.
Τώρα έρχεται και η ώρα των εισαγγελέων, αφού η Κουμουνδούρου, μετά τις καταγγελίες Πολάκη σχετικά με τις offshore του Στέφανου Κασσελάκη, αποφάσισε να καταφύγει στην Οικονομική Εισαγγελία.
Για τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ είχε προϊδεάσει ο τέως οικονομικός διευθυντής του κόμματος, Θύμιος Γεωργόπουλος, ο οποίος έκανε λόγο για «καταιγιστικές εξελίξεις» όσον αφορά το πόθεν έσχες του Στέφανου Κασσελάκη λέγοντας ότι «θα δείτε οικονομικούς εισαγγελείς».
Η αναμενόμενη αντίδραση της πλευράς Κασσελάκη φανερώνει ότι μάλλον θα «τρέξει και νέο αίμα», αφού τα υπονοούμενα για κακοδιαχείριση στο κόμμα πάνε και έρχονται, ενώ αναμένεται ότι θα προσφύγει, κι αυτός με τη σειρά του, στη δικαιοσύνη.
Σε ό,τι αφορά την πολιτική διάσταση των εξελίξεων του τριημέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει τον πρώην πρόεδρο ότι «με την αμέριστη συμπαράσταση και άλλων κέντρων, δίνει λυσσαλέα μάχη για να απολέσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κουβαλάει ήδη το στίγμα της αποστασίας και της λογικής, “έχασα κι έφυγα”».
Σκόνη και θρύψαλα
Κάπως έτσι σήμερα φαντάζει άγνωστο τι πραγματικά εννοούσε ο Αλέξης Τσίπρας όταν τον Ιούνιο του 2023 παραιτούμενος από την ηγεσία του κόμματος έλεγε ότι «κατανοώ την ανάγκη για ένα νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει. Εχω εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο δυναμικό του κόμματός μας. Στις αστείρευτες δυνάμεις της κοινωνίας και της Αριστεράς».
Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος ότι το κάποτε κόμμα εξουσίας έχει διασπαστεί σε πολλαπλά κομμάτια και συνεχίζει ακάθεκτο να σπάσει όλα τα ρεκόρ διασπάσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε διάστημα εννέα ετών, από τον ίδιο χώρο δημιουργήθηκαν η Λαϊκή Ενότητα, το ΜέΡα25 του Γιάνη Βαρουφάκη, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου και η Νέα Αριστερά –η οποία οργάνωσε το πρώτο συνέδριό της, εκλέγοντας Κεντρική Επιτροπή 130 μελών, κι αφήνοντας στην άκρη για την ώρα οποιοδήποτε σενάριο συνεργασιών, προσβλέποντας σε μια αυτόνομη πορεία–, ο Κόσμος του Πέτρου Κόκκαλη και τέλος (;) το… αβάπτιστο κόμμα Κασσελάκη.
Στην πορεία όλων αυτών των χρόνων, ένας απύθμενος πολιτικός εξευτελισμός σε συνδυασμό με την ένδεια παραγωγής πολιτικής, αλλά πάντα υπό την καθοδήγηση των διαφόρων ινστρουχτόρων, εξευτέλισαν την Αριστερά και υποθήκευσαν το όποιο πολιτικό της μέλλον, ίσως για δεκαετίες.
Από το πουθενά
Η πιο πρόσφατη κρίση ξεκίνησε από το ίδιο βράδυ της καθαρής νίκης του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του 2023, όταν ένας παντελώς άγνωστος «αστακοκαραβοκύρης» –όπως τον αποκαλεί μεγάλη μερίδα πρώην συντρόφων του– εμφανίστηκε από το πουθενά και σε λίγους μήνες, με την υποστήριξη Πολάκη και το «κλείσιμο του ματιού» της ομάδας Τσίπρα, πήρε το κόμμα.
Από εκείνη την ημέρα τα εσωκομματικά μαχαίρια δεν σταμάτησαν να ακονίζονται, με τον Στέφανο Κασσελάκη να καταγγέλλει δημοσίως εφορευτικές επιτροπές, αφήνοντας αιχμές για την «αδιαφανή Κουμουνδούρου». Λίγο αργότερα πηγές της επίσημης «νομενκλατούρας» είχαν κάνει λόγο για υπερβολική αντίδραση.
Οι μήνες πέρασαν και ξαφνικά τον Φεβρουάριο του 2024, λίγο πριν την έναρξη του συνεδρίου, ο άνθρωπος που κυβέρνησε την Ελλάδα και ηγήθηκε του ΣΥΡΙΖΑ για περίπου 15 χρόνια, θεώρησε σωστό να το… τινάξει στον αέρα: «Δεν μπορώ ούτε να παραμείνω σιωπηλός ούτε όμως και να παραβρεθώ σε ένα Συνέδριο που έχει δρομολογηθεί ώστε να αγνοήσει τα κρίσιμα προβλήματα εν ονόματι μιας επίπλαστης αισιοδοξίας». Μάλιστα, στελέχη του περιβάλλοντος Τσίπρα κατηγόρησαν τον Κασσελάκη ότι «φέρεται να ζητά λευκή επιταγή τριετίας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις ευρωεκλογές».
Κάπως έτσι, με την «άφρονα» κίνησή του, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε εχθρούς τους πάντες: Τους πρώην συνεργάτες του που του χρέωναν τη μέχρι τότε αφωνία που οδήγησε στην έλευση Κασσελάκη, αλλά και τους «κασσελίστας» επειδή αμφισβήτησε τον… ηγέτη τους με το «καλημέρα».
Πλέον, για τον ΣΥΡΙΖΑ το επιθυμητό θα ήταν να καταφύγει στη… λήθη και ν’ αποτινάξει καθετί που θα τον συνδέει με τον Στέφανο Κασσελάκη. Ταυτόχρονα, ο πολυκερματισμός της Αριστεράς δείχνει ότι όποιος στοιχηματίζει ότι μετά τη νέα διάσπαση όλα θα πάρουν τον δρόμο τους, μάλλον θα κυνηγούσε την έκπληξη.
