Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –με ό,τι μπορεί πλέον να σημαίνει αυτός ο λογότυπος– και ο Στέφανος Κασσελάκης αλληλομηνύονται, αλληλοκαταγγέλλονται και αλληλοπροσφεύγουν στη Δικαιοσύνη είναι το πρώτο θετικό δείγμα ότι ενδέχεται και να μην επιλύσουν όλες τις διαφορές τους με κεφαλοκλειδώματα, κλοτσοπατινάδες και γροθιές στις πίστες ή στους αυλόγυρους μπουζουξίδικων. Αν και ποτέ δεν ξέρεις…
Το γεγονός ότι αμφότερες οι πλευρές –ή όσες ξεφυτρώσουν προϊόντος του χρόνου–προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη για να βρουν το χαμένο δίκιο τους είναι από μόνο του ο ορισμός του οξύμωρου σχήματος, δεδομένου ότι αν κάτι έκαναν επί μακρόν άπαντες και με αξιοσημείωτη ζέση ήταν να βάλλουν νυχθημερόν κατά της Δικαιοσύνης.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το παμμέγιστο όνειρο του Παύλου Πολάκη για ίδρυση σχολής απ’ όπου θα βγουν «δικοί» δικαστές; Ποιος ξεχνά τις πλείστες όσες φορές η Δικαιοσύνη έγινε βορά των αλλοφρόνων που έβγαζαν ετυμηγορίες στις πλατείες των λαϊκών δικαστηρίων ή στα κράσπεδα των social media με τα εμετικά χάσταγκ; Ποιος ξεχνά τις ωμές παρεμβάσεις και την εξύφανση σκευωριών; Ποιος ξεχνά όλους εκείνους τους διαπρύσιους κήρυκες περί εξωνημένης Δικαιοσύνης και προσπάθειας σπίλωσης των δικαστών;
Ουδείς ξεχνά πλέον. Ας ελπίσουμε ότι έστω και τώρα, την ύστατη τούτη στιγμή που όλα έγιναν ατμός και η Αριστερά βρίσκεται στο χείλος του Ζαλόγγου χορεύοντας έχετε γεια, βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες, θα βρει το σθένος ή να πέσει στο βάραθρο ή να σεβαστεί θεσμούς και αξίες που καταβαράθρωσε στο πέρασμά της από την εξουσία ή την αντεξουσία.
Κλείνω με τον Σίγκμουντ Φρόιντ: «Το πρώτο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη», έλεγε ο Αυστριακός ψυχίατρος και δυστυχώς ο πολιτισμός δέχτηκε βάναυσα πλήγματα είτε με σκοπό είτε από ογκώδη άγνοια είτε ένεκα και των δύο.
