Υπάρχει ένα είδος πολιτικής που δεν χαράσσει σύνορα, αλλά τα παραβιάζει. Που δεν σέβεται διεθνείς συνθήκες, δεν υπολογίζει ιστορικές αλήθειες και φαντάζεται έναν χάρτη φτιαγμένο κατά παραγγελία. Αυτή είναι η πολιτική της Τουρκίας. Και το λεγόμενο τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι η επιτομή της.
Όμως η Ελλάδα τού σήμερα, με κυβέρνηση σταθερή και αποφασισμένη, δεν παίζει άμυνα. Χτίζει πρωτοβουλίες. Διεθνοποιεί τα θέματα. Σχηματίζει συμμαχίες. Και δεν αφήνει κανέναν να αποφασίζει για λογαριασμό της.
Το 2019 –με μια συμφωνία που υπογράφηκε στο ημίφως, ανάμεσα σε μια προσωρινή, υπό κατάρρευση κυβέρνηση της Τρίπολης και μια Άγκυρα που φιλοδοξεί να γίνει ενεργειακός κηδεμόνας της Μεσογείου– γεννήθηκε ένα νομικό έκτρωμα. Ένα χαρτί που προσπαθεί να εξαφανίσει ελληνικά νησιά, να αμφισβητήσει εθνική κυριαρχία, να υποκαταστήσει το Διεθνές Δίκαιο με τη «λογική» της επιβολής.
Το μνημόνιο αυτό δεν είναι διμερής συμφωνία. Είναι πρόκληση κατά του ευρωπαϊκού πλαισίου ασφάλειας.
Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν η πρώτη που το κατήγγειλε με όλα τα διπλωματικά μέσα:
- Φέρνοντάς το στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ
- Εξασφαλίζοντας ρητές καταδίκες
- Προχωρώντας σε συμφωνίες ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο
- Ενισχύοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις με ταχύτητα και σοβαρότητα, χωρίς κραυγές αλλά με πράξεις.
Την ώρα που η Τουρκία παραβιάζει, εμείς χτίζουμε. Την ώρα που η Άγκυρα μιλά με χάρτες, η Αθήνα μιλά με διεθνές δίκαιο.
Και όμως, την ώρα που η κυβέρνηση ενισχύει τη θέση της χώρας, υπάρχουν και εκείνοι που –προκειμένου να κάνουν αντιπολίτευση– καταγγέλλουν τους εξοπλισμούς, δυσπιστούν στις διεθνείς συνεργασίες, και μιλούν για «αμοιβαίες υποχωρήσεις», λες και η ελληνική κυριαρχία είναι υπό διαπραγμάτευση.
Η ιστορία όμως θυμάται
- Ποιοι ήθελαν τις ΗΠΑ έξω από την Αλεξανδρούπολη – και τώρα ζητούν παρέμβαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
- Ποιοι αμφισβητούσαν τις στρατηγικές συμφωνίες με τη Γαλλία – και τώρα επικαλούνται τις ρήτρες αμοιβαίας συνδρομής.
- Ποιοι δεν ψήφισαν ούτε την αμυντική θωράκιση ούτε την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας.
Το λεγόμενο τουρκολιβυκό μνημόνιο δεν είναι απλώς εχθρικό. Είναι επικίνδυνο. Είναι εργαλείο αποσταθεροποίησης. Και η Ελλάδα έχει υποχρέωση να το αντιμετωπίσει με εθνική ενότητα και στρατηγική καθαρότητα.
Η κυβέρνηση το ξέρει. Και το αποδεικνύει με πράξεις. Η Ελλάδα δεν ζητεί ελεημοσύνη. Ζητεί –και κερδίζει– σεβασμό. Γιατί η πατρίδα δεν προστατεύεται με ευχολόγια. Προστατεύεται με αποφασιστικότητα.
Και η ώρα της ευθύνης είναι τώρα.
