Με ξάφνιασε - ομολογώ - ο τίτλος, σαν ''δάνειο'' και μόνο από το ομώνυμο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη ''Ιθάκη''. Για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, λέω, που - όπως προαναγγέλλεται - ''καταγράφει με ειλικρίνεια και δύναμη τα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα και την Ευρώπη κατά την περίοδο διακυβέρνησής του'' (Ιανουάριος 2015- Μάιος 2019)...
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Με ξάφνιασε εξίσου και η αντίδραση ομοϊδεατών του, οι οποίοι - μετά τη λογοτεχνική κρυάδα που πήραν έχοντας επενδύσει στα σοβαρά στο πολιτικό του come back - τώρα ψάχνουν να βρουν απαντήσεις προς ενθάρρυνση των Συριζαίων με συνακόλουθα του come back ''τη βούληση, τα προσόντα και την οικονομική υποστήριξη'' του Αλέξη, χωρίς να κρύβουν ωστόσο τους φόβους τους.
Τους φόβους που αποπνέει συνειρμικά (στην πολιτική version του) ο τίτλος ''ΙΘΑΚΗ'' του βιβλίου του Τσίπρα, γιατί παραπέμπει σε επικίνδυνες διαδρομές: Από την εικόνα του ΓΑΠ να αναγγέλλει το 2010 την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια με αρχή της ''Οδύσσειας'' το Καστελόριζο πίσω του, ενδιάμεση την καταστροφική Βαρουφάκεια περίοδο Τσίπρα (με κλειστές τράπεζες και φαῒ απ' τους σκουπιδοτενεκέδες), μέχρι την εκατόμβη στο Μάτι Αττικής το μαύρο Καλοκαίρι του 2018.
Εφιάλτη που βρήκε τον Τσίπρα - ενώ κάπνιζε ακόμα η φονική πυρκαγιά και δεν είχαν αναγνωριστεί κάποια από τα 104 απανθρακωμένα θύματα - να κάνει οικογενειακές διακοπές στο σκάφος της Κατερίνας Παναγοπούλου (χήρας του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου), την οποία αντάμειψε αργότερα κάνοντάς την άμισθη σύμβουλό του για θέματα Ελληνισμού της Διασποράς και ''αθάνατη'' - πρέσβειρα της Ελλάδας στη ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) προς αποθέωση των πελατειακών σχέσεων...
Βαρύ και ασήκωτο από σκοτεινούς συνειρμούς το βιογραφικό του πρώην πρωθυπουργού, πράγματι, για να θέλει να αποτολμήσει ετεροχρονισμένα - με εφαλτήριο το ''ημερολογιακό'' του βιβλίο - την επάνοδο στην εξουσία για μια δεύτερη ευκαιρία σε πλαίσιο σοσιαλδημοκρατικό.
Βαρύ και ασήκωτο για να πιστεύουν οι υποστηρικτές του στον Τύπο ότι - με όπλα τη βούληση, τη μιντιακή και οικονομική υποστήριξη και τα αναμφισβήτητα ''ηγετικά'' χαρακτηριστικά του (τα οποία δεν είδαν ως ανταπόδοση ούτε καν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ) - θα μπορέσει να κάνει πολλά περισσότερα.
Θα μπορέσει, όχι μόνο να σβήσει αστοχίες και λάθη (θηλιά δια βίου στο λαιμό της Μακεδονίας παραμένει για πολλούς Έλληνες η ''Συμφωνία των Πρεσπών'', στιγματισμένη απ' την παράδοση του ονόματος, της γλώσσας και της ταυτότητάς της Μακεδονίας μας στους αλυτρωτιστής των Σκοπίων), αλλά και να ανεβάσει την ποιότητα της πολιτικής στον δημόσιο βίο...
Δύσκολο έως αδύνατο να πιστέψει κανείς σ' αυτό το τελευταίο, όταν βοά στα αυτιά μας ακόμα (σαν μνήμη της τιμωρητικής για εκείνον κάλπης της 7ης Ιουλίου του 2019) το παραλήρημα του Μαρτίου που κορυφώθηκε με το... εμφυλιοπολεμικό σύνθημα ''ή αυτοί ή εμείς'', σε μια αποθέωση της επηρμένης (λόγω εξόδου από τα μνημόνια) και διχαστικής ταυτόχρονα πολιτικής του, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για την περίοδο της αντισυστημικότητάς του και για την ''πρώτη φορά Αριστερά'' της διακυβέρνησής του, η οποία έκαψε και τσουρούφλισε διαταξικά τους Έλληνες.
Μα όλα αυτά πέρασαν, ανήκουν στο παρελθόν στο μυαλό του Αλέξη. Μάζεψε αυτά που ήθελε να ξεχάσει σ' ένα βιβλίο που τον βγάζει λάδι σε θέματα εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας, αφήνοντας απέξω τις πειστικές απαντήσεις για το ξεγέλασμα ολκής των Ελλήνων στα δυσβάσταχτα χρόνια της ημιμεταλλαγμένης διακυβέρνησής του.
Για τις αγορές που μας χόρεψαν και δεν τις χορέψαμε, για τα μνημόνια που θα έσκιζε ''μ' έναν νόμο κι ένα άρθρο'' και δεν τα έσκισε, για το ''Go ''back, madame Μέρκελ'' που ακριβοπλήρωσε ο Τσίπρας με το να γίνει μετά ''delivery boy'' της Γερμανίδας καγκελαρίου.
Να εφαρμόσει φορομπηχτική πολιτική που διέλυσε κάθε αναπτυξιακή πολιτική μας, να περικόψει τις συντάξεις ουκ ολίγες φορές (στο πλαίσιο των τιμωρητικών προτεσταντικών Μνημονίων), να υποθηκεύσει για 99 χρόνια ως ενέχυρο στους δανειστές την περιουσία του ελληνικού δημοσίου και να περάσει θηλιά στο λαιμό της Μακεδονίας υπογράφοντας - υπό το ενθαρρυντικό βλέμμα της φίλης του Μέρκελ - τη ''Συμφωνία των Πρεσπών''. με την οποία ξεπουλήσαμε όνομα, γλώσσα και ταυτότητα στους αλυτρωτιστές Σλαβοβούλγαρους των Σκοπίων.
Με τέτοια αλήστου μνήμης... ''κατορθώματα'' άλλος θα είχε λουφάξει στην ιδιώτευση και τη λήθη. Ο Τσίπρας ποτέ. Έτσι βάλθηκε να φέρει τα πάνω κάτω προκειμένου να αλλάξει την εικόνα που είχαν οι περισσότεροι Έλληνες για τα θλιβερά πεπραγμένα του που συνδέονταν και με εθνικών διαστάσεων δυστυχήματα.
Το πρώτο σινιάλο αναθάρρησης του το έδωσε ήδη η 55η Διάσκεψη του Μονάχου για την ασφάλεια (Φεβρουάριος '19) απονέμοντάς του το ετήσιο βραβείο της ''Ewald von Kleist για τη ''Συμφωνία των Πρεσπών'', εξ ημισείας με τον πρωθυπουργό της ''Βόρειας Μακεδονίας'' Ζόραν Ζάεφ. Το δεύτερο, μόλις πέρυσι, ήταν το ετήσιο βραβείο ''Νίκος Νικηφορίδης', που απονέμεται κατ' έτος στο πλαίσιο διεθνοποίησης της μνήμης του ομώνυμου αγωνιστή της ειρήνης.
Από 'κει κι ύστερα, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φόρτωσε αέρα υπερατλαντικό, με τα ταξίδι του στις ΗΠΑ, όπου έδωσε σειρά διαλέξεων ως προσκεκλημένος στο Χάρβαρντ σε διεθνείς ημερίδες που διοργάνωσε το κορυφαίο πανεπιστημιακό ίδρυμα.
Ο δρόμος επαφών του Τσίπρα με Αμερικανούς αξιωματούχους άνοιξε στις συναντήσεις του με ομάδες σκέψης στις ΗΠΑ, που προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια των Τούρκων, γιατί υπερασπίστηκε φιλοκυβερνητικές θέσεις οι οποίες είναι και εθνικές.
Έκτοτε το ενδιαφέρον του Τσίπρα - μέχρι την παραίτησή του από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (αρχές Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους) μονοπωλούσε το Ινστιτούτο που ίδρυσε (''με στόχο τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος όπου κάθε άτομο θα αισθάνεται έτοιμο να συμβάλλει στην κοινωνική αλλαγή'') και η συγγραφή του αυτοβιογραφικού χαρακτήρα βιβλίου του ''ΙΘΑΚΗ'', με αρχή και τέλος την ανατολή και τη δύση της διακυβέρνησής του.
Το Rebranding του Αλέξη που ανυπομονούν να δουν τα συντρόφια του στα εναπομείναντα κομματίδια της Αριστεράς τα οποία πνέουν τα λοίσθια με το άκουσμα της παλινόρθωσής του, πλησιάζει (αν και το μόνο ευδιάκριτο που φαίνεται να άλλαξε είναι η βελτίωση των αγγλικών του), ενοχλώντας προφανώς κάποιους από τους παλιούς συνεργάτες του που τον εκθέτουν ετεροχρονισμένα μιλώντας για ακοστολόγητο πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ το 2023 (βλ. Ευκλείδη Τσακαλώτο, πρώην ΥΠΟΙΚ Τσίπρα).
Λες και ήταν αυτή η αιτία της πτώσης του και όχι το ξεζούμισμα της μεσαίας τάξης (βλ. φορολογική λαίλαπα), η θάλασσα χωρίς σύνορα (που άνοιξε την ελληνική πόρτα στους παράτυπους μετανάστες οι οποίοι αναζητούσαν ''τρύπες'' στα ευρωπαϊκά σύνορα), ο νόμος Κατρούγκαλου (για χαμηλότερες ανταποδοτικές συντάξεις), τα capital control (βλ. ουρές των πολιτών στα ATMs) και τα υπόλοιπα προαναφερθέντα.
Στην Ομηρική Ιθάκη ο Οδυσσέας ταξίδεψε στην περιπετειώδη διαδρομή του με τη λαχτάρα να φτάσει στον πατρογονικό του παράδεισο, το νησί του. Ο Τσίπρας ονειρεύεται να κάνει πολιτική επανεκκίνηση από άλλη πολιτική βάση (σοσιαλδημοκρατική), για να επανέλθει στην πρωθυπουργία παίρνοντας τη ρεβάνς μετά την τριπλή ήττα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όμως ο παλιός, κακός εαυτός του, αυτός του απολογητικού κατά βάση βιβλίου του ''ΙΘΑΚΗ'' (παρά τις εύσχημες δικαιολογίες των λαθών της διακυβέρνησής του), θα είναι πάντα δίπλα του, σύμφυτος με τον ''νέο Τσίπρα'', που απεμπόλησε ήδη τους παλιούς του συντρόφους.
Τους απεμπόλησε και, μαθημένος σε στροφές... 360 μοιρών, τροχοδρομεί στις ράγες της φιλοσοφίας που χάραξε ο 40ος (Ρεπουμπλικανός) Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν (1981-1989): ''Η πολιτική δεν είναι άσχημο επάγγελμα. Αν πετύχεις, θα έχεις πολλές απολαβές. Αν αποτύχεις μπορείς να γράψεις βιβλίο''...
