Αν κάποιος αναρωτιόταν πώς μοιάζει ένα κόμμα που έχει χάσει την πυξίδα του, αρκούσε να παρακολουθήσει μερικά λεπτά από τις εργασίες του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί όπου οι σύνεδροι δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν ούτε… ποιος υπογράφει τι.
Ένας κατήγγειλε τον Τρύφωνα Αλεξιάδη για εθνοκεντρισμό (!), άλλοι φώναζαν ότι δεν το υπογράφει, εκείνος δεν άκουγε, και κάπου έκει ανάμεσα χάθηκε και η όποια σοβαρότητα είχε παραμείνει...
«Το κείμενο των 53 είναι εθνοκεντρικό και αντιευρωπαϊκό!» φώναξε με πάθος ο σύνεδρος, «τι μαγικός αριθμός αυτός ο 53!». Μια στιγμή πολιτικής ανάλυσης επιπέδου... μεταφυσικής. Μόνο που – λεπτομέρεια – ο Αλεξιάδης δεν το είχε καν υπογράψει. Όχι πως αυτό φρέναρε τη ρητορική ορμή.
«Κακό του κεφαλιού του αν το υπέγραψε!». «Δεν το υπέγραψε!». «Α, δεν το υπέγραψε; Το υπέγραψε όμως ο Βερναρδάκης! Ένας αστέρας της δικής σας Ανανέωσης!». Κοινώς, αν δεν έχεις δίκιο, φώναξε περισσότερο.
Σε μια αποθέωση πολιτικής φάρσας, οι σύνεδροι τσακώνονται για το αν είναι αρκετά "αριστεροί", αρκετά "ευρωπαϊστές", ή απλώς αρκετά συγχυσμένοι, για να πείσουν τον εαυτό τους ότι κάτι κάνουν.
Στο μεταξύ, οι τάσεις φυγόκεντρες, το κόμμα διασπασμένο, κι ο Αλέξης Τσίπρας απών – αλλά... ονειρικά παρών, αφού κάποιοι ακόμα φαντασιώνονται το... νέο κόμμα που θα έρθει να τους σώσει από τον εαυτό τους.
