Κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα εξουσίας. Σήμερα θυμίζει περισσότερο παλιό συγκρότημα που μαζεύεται για συναυλία νοσταλγίας: κανείς δεν περιμένει νέο έργο, αλλά κάποιοι χειροκροτούν από συνήθεια.
Στο 5ο (ναι, πέμπτο) συνέδριό του -με τα τρία να έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια, γιατί όταν δεν έχεις εκλογική επιρροή, κάνεις συνέδρια για να θυμάσαι ότι υπάρχεις- η Κουμουνδούρου συγκέντρωσε ό,τι απέμεινε από το άλλοτε «κόμμα του λαού»: λίγο Τσίπρα, λίγο Φάμελλο, πολύ Πολάκη και… τον Άρη Βελουχιώτη σε ρόλο διακοσμητικού προσώπου.
Ο Αλέξης, δυο μέρες πριν το συνέδριο επέλεξε να μιλήσει στη Διάσκεψη του Ινστιτούτου που φέρει το όνομά του, ένα ίδρυμα που μοιάζει περισσότερο με πολιτικό ημερολόγιο θαυμαστών, και όχι στο Συνέδριο του κόμματος που υπήρξε πρόεδρος και πρωθυπουργός προκαλώντας σύγχυση στους συνέδρους που ρωτούσαν διαρκώς «πότε γυρίζει ο Αλέξης;».
Η σωστή απάντηση είναι: όταν γυρίσει και το παλιό ΠΑΣΟΚ με το πράσινο ήλιο. Για την ώρα, ο πρώην πρωθυπουργός παραμένει ένας αινιγματικός παρών-απών, υποσχόμενος νέα πολιτική πρωτοβουλία… κάποια στιγμή.
Ο Σωκράτης Φάμελλος, πρόεδρος από ανάγκη και όχι από δυναμική, μίλησε για «ευθύνες», «φθορά» και «διάσπαση», αφήνοντας αιχμές για όλους εκτός από τον ίδιο. Για την παταγώδη αποτυχία της υπόθεσης της πρότασης εξεταστικής για τη διερεύνηση της τραγωδίας στα Τέμπη, αρκέστηκε σε μισόλογα, προσπαθώντας να τα ρίξει στους «άλλους» —ιδίως στον Στέφανο Κασσελάκη, που με το «Κίνημα Δημοκρατίας» του έγινε η πιο ήσυχη αποχώρηση στην ιστορία της ελληνικής πολιτικής.
Ο Πολάκης, πάντα με στόμφο, έκανε παρέμβαση πριν το Συνέδριο με φόντο τον Βελουχιώτη, σαν να ετοιμάζεται για αντάρτικο στα βουνά του διαδικτύου. «Ο λαός θέλει να φύγει ο Μητσοτάκης τώρα!», είπε. Μόνο που ξεχνά πως ο λαός τον κράτησε μέσα στην εξουσία με συνεχόμενους εκλογικούς θριάμβους.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκε στην εξαγγελία υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα: κατώτατος μισθός, επιδόματα, δέκατοι τρίτοι και τέταρτοι μισθοί, κοινωνικές κατοικίες κατά χιλιάδες, κατάργηση όλων των «κακών νόμων»… χωρίς όμως ούτε ένα μέτρο κοστολογημένο. Δηλαδή, άλλη μια γιορτή ευχών χωρίς επαφή με την πραγματικότητα.
Αν κάτι αξίζει να θυμόμαστε από το συνέδριο αυτό, είναι ότι ίσως ήταν το τελευταίο για το πολιτικό μόρφωμα που επί 15 χρόνια πλασάρισε ψευδαισθήσεις, λαϊκισμό και δημαγωγία. Και όπως όλα δείχνουν, η Κουμουνδούρου δεν θα κλείσει με χειροκροτήματα, αλλά με ένα συνέδριο για την αυτοδιάλυση.
