«Πέστε κάτω στο πάτωμα! Το πάρτι ξεκινάει!». Ήταν 23 Αυγούστου του 1973 , όταν ο Γιαν-Έρικ Όλσον μπήκε σε τράπεζα της Στοκχόλμης, έχοντας κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, ταραγμένος και κρατώντας αυτόματο οπλοπολυβόλο.
Έτσι ξεκίνησε ένα δράμα ομηρίας που έμελλε να διαρκέσει έξι ημέρες και να δώσει όνομα στον όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» –μια παγκόσμιας χρήσης έννοια που περιγράφει τον συναισθηματικό δεσμό που αναπτύσσουν όμηροι με τους απαγωγείς τους.
Από τότε κύλησαν αρκετά χρόνια και σε αρκετές περιπτώσεις οι επιστήμονες χρησιμοποιούν τον όρο για να ερμηνεύσουν συμπεριφορές που δείχνουν ότι πρόκειται για ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να υπερασπίζονται και να ταυτίζονται μαζί τους.
Θα μου πείτε τώρα, πού κολλάνε αυτά σε ένα πολιτικό κείμενο; Ο λόγος είναι απλός. Διότι και στην πολιτική έχουμε φαινόμενα που δείχνουν το «θύμα» να ταυτίζεται με τον θύτη. Χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν εντός του ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη.
Πολιτικά κακέκτυπα
Όσοι θυμούνται την πρόσφατη ιστορία, το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του βρέθηκαν στο στόχαστρο του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ουκ ολίγες φορές. Για να μη μιλήσω για τον Γιώργο Παπανδρέου, που τον κυνηγούσαν σε περιοδείες του ακόμα και στο εξωτερικό διάφοροι «προοδευτικοί» εξαιτίας του Μνημονίου, ενώ στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ τον παρομοίαζε με τον Πινοσέτ. Τα ίδια βέβαια πέρασε και η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με κορυφαία κίνηση τα όσα έγιναν στη σκευωρία Novartis.
Φαίνεται όμως ότι τον τελευταίο καιρό κάποιοι θέλουν να μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ στον χρήσιμο ηλίθιο της ιστορίας και από θύμα της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει… συνοδοιπόρος τους με όχημα την επιστροφή του λαϊκισμού, εφαρμόζοντας στην πολιτική το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης». Παρότι κάποιοι, όπως ο Νίκος Παπανδρέου, θεωρούν πολιτική αυτοκτονία για το ΠΑΣΟΚ τη συμπόρευση Χαριλάου Τρικούπη-Κουμουνδούρου, οι πιέσεις που δέχεται ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίζονται και τον έχουν οδηγήσει σε πρώτη φάση στο να αντιγράφει τη ρητορική και την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στην υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών.
Οι δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι έχουν προκαλέσει πονοκέφαλο στη Χαριλάου Τρικούπη, που πέφτει στην παγίδα της «ταύτισης» με λογικές της πάλαι ποτέ πλατείας, ερμηνεύοντας με λάθος τρόπο τα όσα συμβαίνουν, καθώς, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ περί σοβαρής αντιπολίτευσης, κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και περισσότερο «πράσινος ΣΥΡΙΖΑ».
Δηλώσεις στελεχών του, που ελάχιστα απέχουν από τις πρόσφατες του Τρύφωνα Αλεξιάδη, δείχνουν ότι όσο περνά ο καιρός κάποιοι και κάποιες εντός ΠΑΣΟΚ αρχίζουν να πάσχουν όλο και περισσότερο από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης εργαλειοποιώντας την τραγωδία των Τεμπών για μικροκομματικά οφέλη.
Θα το πληρώσει
Βέβαια, πέραν των αντιδράσεων που υπάρχουν εντός του ΠΑΣΟΚ και αργά ή γρήγορα θα τις βρει μπροστά του ο κ. Ανδρουλάκης, ως γνωστόν, στις περιπτώσεις των «μιμητών» οι πολίτες επιλέγουν το πρότυπο από το αντίγραφο. Δεν είναι τυχαίο ότι «μάζεψε» άρον άρον τις δηλώσεις που είχε κάνει περί «λαϊκού μετώπου», καθώς διαπίστωσε ότι ψηφοφόροι του Κέντρου έφευγαν εσπευσμένα και εντός του Κινήματος άρχιζε εκ νέου η εσωστρέφεια.
Πάντως, με την τακτική που έχει επιλέξει το ΠΑΣΟΚ, δεν αποκλείεται σύντομα να βρεθεί και πάλι όμηρος των εξελίξεων, ιδιαίτερα εάν ευοδωθεί η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς και κοινοβουλευτικά, κάτι που αριθμητικά θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ και πάλι στην τρίτη θέση. Κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται να πυροδοτήσει νέες εξελίξεις εντός Χαριλάου Τρικούπη και η αμφισβήτηση εκ νέου του Νίκου Ανδρουλάκη θα είναι ίσως αυτή τη φορά πολιτικά μοιραία για τον ίδιο.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ηγείται ενός κόμματος που πιέζεται τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο στη μέση να προσπαθεί να ισορροπήσει. Αλλά όσο δεν αποφασίζει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, το πιθανότερο σενάριο είναι να πέσει από το… σκοινί τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του.
